Moose - Toneelgroep De Appel

Tuin van Holland, Toneelgroep De Appel (28/08/2010)

Jeanine — Wed, 08 Sep 2010 15:42:16 +0000

Hoe zat dat ook alweer met Den Briel en de Watergeuzen? Dat weet ik na deze voorstelling nog steeds niet precies, zoals ik ook niet precies weet wat “we” nou allemaal te zoeken hadden in de koloniën. Maar het is dan ook geen geschiedeniscursus maar een theatervoorstelling waar ik ben geweest. Al voelde het af en toe wel alsof er een lesje geleerd moest worden. Het geheven vingertje was nooit ver weg. De omgevallen kast met geschiedenisboekjes ook niet.

Een interessante poging om teksttheater te mengen met montage technieken. Het Water-deel van David Geysen vond ik het minst geslaagd (want het meest pretentieus) maar zijn spectaculaire decor maakte weer veel goed. In het algemeen wordt er prima gespeeld, jammer van een aantal flauwe grapjes.

5.51 u, Toneelgroep De Appel (21/06/2007)

RiRo — Mon, 25 Jun 2007 15:05:16 +0000

Omdat all flights are cancelled, brengen gestrande passagiers de nacht door in de vertrekhal van een vliegveld. Tot nu toe was de voorstelling alleen in het Appeltheater te zien, maar op Oerol moeten we ervoor naar De Vertrekhal (van de boten van Terschelling naar Harlingen), de mooiste locatie die je ervoor kunt bedenken. Hoewel de flyer vermeldt dat Geert de Jong verantwoordelijk is voor tekst en regie, wordt er niet gesproken. We krijgen dus zwijgende stereotiepen te zien, man van middelbare leeftijd in een foute regenjas, vrouw in verondersteld pikante lingerie (want rood en zwart), bejaarde dame met een urn als handbagage, en ga zo maar door. Met die cliches wordt vervolgens niets anders gedaan dan ze in een voorspelbare volgorde tonen. Niet door mimespelers, maar door (gewone) acteurs (die dus niet mogen doen waar ze misschien wel goed in zijn, een fraaie tekst zeggen bijvoorbeeld). Het is niet echt heel vervelend, maar door de voorspelbaarheid wel saai. Is het dan tenminste mooi om te zien? Nee, zegt de deskundige die me vanavond vergezelt (ze leert door voor theatervormgeving), nee, ook vanuit dat oogpunt is het een teleurstellende voorstelling. Gelukkig is het Oerol, daar duurt teleurstelling nooit lang.

Het Woud, Toneelgroep de Appel (28/04/2007)

Sat, 12 May 2007 17:21:21 +0000

Premières zijn meestal de leukste voorstellingen om naartoe te gaan. De spanning die uitgaat van het ensemble is ook voor het publiek voelbaar en dat maakt het geheel altijd weer tot een opwindend gebeuren. Zo ook bij de première van ‘Het Woud’, door toneelgroep de Appel. Deze komedie van Ostrovski is de eerste grote zaal regie van regisseur David Geysen.
Het wonderbaarlijke aan Geysens uitvoering van de klassieker van Ostrovski is het gemak waarmee de traditionele uitvoering ontweken wordt. Natuurlijk zijn er een aantal zaken die bij voorbaat in zijn voordeel werken: Sasha Bulthuis als Raisa Pavlovna is een cadeau. (Wanneer is Bulthuis géén cadeau om naar te kijken?). Haar subtiele spel en constante aanwezigheid op het podium vormen de houvast van het stuk. Ook de komische rollen van Iwan Walhain, die als de neef van Raisa pogingen doet zijn recht bij haar te halen, en zijn compagnon, uitmuntend vertolkt door Bob Schwarze, zijn een plezier om naar te kijken.
Maar naarmate het stuk vordert wordt duidelijk dat niet alleen de acteurs zorgen voor een plezierige ervaring, maar dat juist de regiekeuzes van Geysen Ostrovski’s toneelstuk tot een bijzondere beleving maken. Stijlbreuk volgt op stijlbreuk, en dat lijkt de enige houvast die de kijker heeft. De toon die wordt ingezet wijzigt steeds, en dat zorgt wonderbaarlijk genoeg voor een stuk dat bestaat uit los zand…maar het is een nieuw soort los zand: gezamenlijk vormt het namelijk toch een bewoonbaar strand.
Het stuk heeft ritme, dynamiek, vaart en humor. En zeker niet onbelangrijk: ballen. Geysen heeft met deze regie laten zien het lef te hebben om te kiezen voor een andere, vernieuwende, aanpak. En lef tonen, ja, daarmee verdien je bij mij toch al snel een gewei of…6!

Het Woud, Toneelgroep De Appel (09/05/2007)

ll — Thu, 10 May 2007 15:36:05 +0000

Al bij binnenkomst in de grote zaal van het Appeltheater beloofd deze nieuwe voorstelling van Toneelgroep De Appel op het gebied van decor en toneelbeeld sowieso al een bijzondere productie te gaan worden. Het speelvlak, gevangen tussen grote en hoge wanden van ‘gekreukt karton’, maakt een imposante indruk. Dit blijkt later voor het gehele stuk te gelden. David Geysen regisseert een ijzersterke voorstelling van “Het Woud”, een komische thriller van Alexander Ostrowski. In zijn regie laat hij zien, naast een abstract en vervreemdend theatermaker, een overtuigend acteursregisseur te zijn. Alle acteurs in zijn voorstelling zijn consequent geregisseerd en winnen allen kracht in het geheel door de heldere tekstbehandeling en strakke enscenering. Geysen kiest voor vernieuwing en met zijn gewaagde stijl blaast hij een frisse wind door de Russische toneelliteratuur. Het leeft! Naast een fantastische Sacha Bulthuis in de hoofdrol van Raisa Pavlovna is ook minimaal één van de geweien voor Iwan Walhain. Zijn spel in de rol van komiek Gennadi is zowel hilarisch als aangrijpend. Na de pauze speelt Walhain zijn slotmonoloog ijzersterk. Zijn woorden, staand op de tribune, zijn adembenemend. Overigens worden alle rollen met verve gespeeld, Jan van Eijndthoven als Carp is prachtig in zijn minimalisme en Marieke van Leeuwen is een zeer aangename actrice in de rol van Akinsja. En dan nog al die anderen… Een meer dan geslaagde theateravond. Ga allen!

Het Woud, Toneelgroep De Appel (08/05/2007)

Toneelspeler — Thu, 10 May 2007 12:13:17 +0000

Na Kraamtranen en Don Quichote was Het Woud de derde regie van acteur/regisseur David Geysen die ik bij de Appel zag.
Kraaamtranen en Don Quichote waren experimentele “gemonteerde” voorstellingen, maar dit keer laat Geysen zich van een heel andere kant zien.
Een klassieke “well made play” in de russische traditie.

Een zeer inspirerende, boeiende voorstelling!

Met minimale middelen (een dreigende soundscape en eenvoudige verplaatsbare toneelschotten) brengt Geysen het ietwat gedateerde stuk moeiteloos naar het hier en nu.

Erg goed gespeeld ook!
Met name Iwan Walhain (altijd een reden om te gaan kijken), Marieke van Leeuwen en uiteraard Sacha Bulthuis…

Voor het pension, Toneelgroep De Appel (05/04/2006)

Wed, 26 Apr 2006 09:46:35 +0000

Waan je in een bedompte jaren 50 kamer met zware gordijnen, afgestompt licht, doorgezakte stoelen en muffe lucht. De kamer is ruim, maar het is er propvol met 3 karakters. Vera, een onderdrukte vrouw, de sleutelfiguur tussen haar broer en zus. Clara, een in een rolstoel gezeten oud verzetsstrijdster. Rudolf, de man die letterlijk de broek draagt in huis, een antisemiet in hart en nieren.

De sfeer is verpest, al jaren. Je voelt het, in alles. En toch… er is een soort compassie tussen deze mensen, misschien uit het noodlottige feit dat ze familie van elkaar zijn. Hoe kunnen deze mensen zo claustrofobisch met elkaar verbonden zijn?

Vera praat. Zalvend praat ze met Rudolf. Wrang is ze tegen Clara, maar bovenal, ze praat. Ze praat haar angsten weg, ze praat over haar agressie heen, ze praat voor haar eigen veiligheid. Ze praat haar leven vol met illusies.
Clara zwijgt hier hard tegenin. Passief en lijdzaam zit ze in haar rolstoel te wachten op haar enige verlichting per dag, de krant, de poort naar buiten. Ze gaat af en toe de discussie aan met Vera, hypocriet genoeg, want dit is juist haar enige lotgenoot tegenover de aloverheersende Rudolf. Een kleine strijd die dagelijks zo rond de koffie geleverd moet worden, meer om te bevestigen dat ze er nog is, dan om de strijd zelf. Is haar zwijgen werkelijk haar sterkte, of is het een zwaktebod na al die jaren?
Rudolf is de grootste psychopaat, een jodenhater, die het zeker thuis niet onder stoelen en banken schuift. Door het late opkomen van Rudolf wordt er een behoorlijke spanning om zijn personage gecreëerd en je verwacht een heftige dictator. Helaas wordt Rudolf iets te lief vertolkt, zijn rol mag veel tirannieker en dreigender. Alleen praten over vuile joden, maakt iemand nog geen ‘schwein’. Dit maakt direct dat Vera te overdreven overkomt met haar onderdrukte gedrag. Haar wispelturige houding tegenover Clara en Rudolf is een te groot contrast. Subtielere machtsverschillen en meer onderhuidse opmerkingen die je als publiek zou kunnen voelen zouden beter passen.

De drie personages zijn goed uitgewerkt, hoewel ze niet allemaal even goed op elkaar zijn afgestemd, is het een intriest geheel. Je blijft met veel vragen zitten, vooral over de motieven van de karakters en hun geschiedenis. Toch voel je dat de meeste vragen simpelweg niet beantwoord kunnen worden… het is het noodlot om familie van elkaar te zijn.

Het Bezoek, Toneelgroep De Appel (07/12/2005)

Thu, 08 Dec 2005 00:49:09 +0000

De Appel, een gezelschap waar al jaren een bedompte kelderlucht omheen hangt. Mijns inziens onterecht. De afgelopen jaren wordt er hard gewerkt de oubolligheid de deur uit te werken, met name door voor het gezelschap nieuwe(re) regisseurs zoals nu Gerardjan Rijnders. ‘Het bezoek’, een Rijnderiaanse bewerking van Dürrenmatt, is een snelle, komische, allesbehalve muffe voorstelling geworden. Zeer goed spel van Aus Greidanus (gewei), Geert de Jong (gewei) en ja, ook wel van Sacha Bulthuis, al gaat zij erg op routine door deze opeenstapeling van oneliners. De eerste tomaat is voor de oppervlakkigheid van het geheel: meer dan een waterverfschetsje is het niet. Niet erg, maar het had best wat zwaarder gekund. En de tweede voor het gebrek aan samenhang in het spelers-ensemble: jammer dat ze niet aan echt samenspelen zijn toegekomen.

Tantalus, Toneelgroep de Appel (30/05/2004)

Tue, 15 Jun 2004 12:31:03 +0000

In één woord: FANTASTIS!!!

Tantalus, Toneelgroep De Appel (23/12/2003)

Tue, 23 Dec 2003 23:18:52 +0000

Allemachtig van 11:00 tot 21:45 in het Appeltheater aan de Duinstraat. Ben net met de trein terug en het is nu 00:04. Maar was het die tijd dan waard? Zekers te weten!! Dit heb ik nog nooit meegemaakt(zo’n lange marathon dan)en dat wil ik geloof ik ook nooit meer meemaken. Want elke 50 minuten van je stoel af om weer pauze te nemen, dat doet een mens toch sterk herinneren aan die vervelende middelbare school tijden. Deze marathon was dus een doordeweekse schooldag waar je pas na het 9de uur uit was. Ik praat teveel over de bijzaken inplaats van de hoofzaken:
1 Gewei voor Sacha Bulthuis, zij is de meest geweldige actrice die ons land bezit. 1 Gewei voor het Toneelbeest Reinout Bussemakers, want de rollen Achilles en diens zoon waren om te smullen. 1 Gewei voor Hubert Fermin die een prachtige, zeer overtuigende Odysseus nederzet en 1 Gewei voor everybody else. Oma’s vragen na voorstellingen vaak: die teksten hoe krijg je dat er toch in jongen. Nu vraag ik, niet als leek maar als collega acteur: Hoe krijgen jullie die zinnen van Barton in dat hoofd?
1 Tomaat voor Geert de Jong die toch echt heel slecht was vanochtend en vanmiddag en ook vanavond. Zij is een van de meest gevaarlijke vrouwen die ik ken, maar vandaag ben ik een beetje teleurgesteld in haar en vraag ik me af of ze het nog wel kan. De Laatste Tomaat om het af te leren voor Meneer Greidanus. Die lengte ga ik niet zo over zeuren, maar de kwantiteit kwaliteit verhouding daar moet echt nog een hoop aan gebeuren.
Verder een aanrader deze voorstelling. Het is waanzinnig om dit soort theater mee te maken en als allerlaatste een vette chapeau voor Guus van Geffen die werkelijk kan toveren met de Appelzaal.