Moose - Dogtroep

Hotazel, Dogtroep (15/06/1998)

Miel — Thu, 21 Aug 2008 15:22:28 +0000

De Dogtroep is de laatste jaren flink vastgelopen in haar incestueuze beeldentaaltje. En nu zijn er ook nog twee prominente leden dood. Daar maken ze dus een voorstelling over. Ik heb alle begrip, maar het is wel een stomme voorstelling.

Atom Tattoo, Dogtroep (28/01/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:19:06 +0000

Ja ja. Het is pas m’n tweede Dogtroepje, maar ik heb wederom genoten. Het enige probleem wat ik met de voorstelling had was dat sommige effecten wel HEEL erg uit de lucht komen vallen, zoals de vliegende vuilniszakken. Ook was ik verbaast dat er een dramaturge aan mee had gedaan, ik vraag me af wat die heeft gedaan. Maar desondanks, de aller-aller mooiste effecten die in een voorstelling te zien zijn.

Atom Tattoo, Dogtroep (26/01/1999)

LWR — Thu, 21 Aug 2008 15:19:06 +0000

de visuele vondsten waarmee Dogtroep een ruimte transformeert blijven overrompelend, en zijn vaak onvoorstelbaar mooi. Monitor-man, de opstijgende vuilniszak-heteluchtbalonnen, de man die in een (letterlijke) zee van licht zwemt, ze blijven nog wel een tijdje in m’n hoofd zitten. Een enkele scene zorgt voor niet meer dan schouderophalen (gôh, 2 kuub kurken de lucht in, so what) maar de schoonheid overheerst.

Onno, Dogtroep (14/07/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:17:08 +0000

Dogtroep: u weet wat u krijgt! Techniek! Maar waarom is de moderne theatermaker zo vreselijk bang een verhaaltje te vertellen? Visueel zit ‘t wel snor met deze Troep, maar wat doen in vredesnaam die acteurs op de vloer? Doelloos brabbelen en klauteren ze wat, zonder een ding toe te voegen aan de inventieve rekwisieten en decors. Als kijker geef je ‘t na een half uur op, iets te begrijpen van de dramaturgie en ‘t mannetje Onno, die te pas en te onpas voorbij komt zeilen. Mijn voorstel wat betreft deze voorstelling: ga lekker associatieve beelden aan elkaar plakken met kantelende containers en veel schuim en vuur. Nu wordt er van alles aan verhaal gesuggereerd dat er domweg niet is, en blijft er niet meer te praten over dan ‘goh, hoe krijgen ze dat toch allemaal voor elkaar die techniek…’. Jammer, jammer, jammer. Deze voorstelling is leuk voor mensen die geïnteresseerd zijn in pneumatiek en schuimblussers.

Onno, Dogtroep (18/08/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:17:07 +0000

Alsjelieft kersverse vriendin, voor je verjaardag, kaartjes voor Dogtroep!’. Heimelijk had ik voor kersverse vriendin twee kaartjes besteld. Ze koos mij en we gingen naar een braakliggend terrein van de NS. Waar normaal de tourbus van het NS harmonie-orkest staat. Daar ik dol ben op tekenen uit een verleden waarin bedrijven nog fatsoenlijk met hun werknemers omgingen én de voorstelling dus niet in een Stadsschouwburg was, leek het een feest te worden. Zo’n 20 minuten na aanvang vroeg ik me af wanneer er echt iets zou gebeuren. Wie zo visueel hoog inzet moet nog wel met iets anders komen (ik noem: een verhaal) om mij te boeien. Enfin, er kwam niets van een verhaal waar ik een touw aan kan knopen. Wel zeecontainers die gekke dingen doen (ah, Symboliek?) en nog wat effecten die technisch net zo knap zijn als websites maken. Het is geen ‘rocket science’, maar het ziet er leuk uit. Dat is dan of Grote Kunst of Grote Onzin.
Kersverse vriendin en ik zaten na afloop rond een vuur met Dogtroep fans. Men praatte over ‘de trucs’ en ik verlangde hevig naar een door Henk van der Meyden georganiseerd Kantonees circus. Als het dan toch spektakel is dan maar mensen die iets kunnen in plaats van machines. ‘s Nachts lagen we bij elkaar in bed en heb ik mijn excuses aangeboden.

Laad Los, Dogtroep (03/06/2007)

Pinguin — Mon, 04 Jun 2007 09:26:18 +0000

De openingsvoorstelling van de Schouwburg Almere en nog wel door de Dogtroep. Het gebouw zelf, Almere en de bewoners staan centraal. Als toeschouwer zou je een actieve rol kunnen vervullen.

Het begint allemaal in de laadruimte van de Schouwburg, waar je na een poos gewacht te hebben naar de grote zaal wordt geleid, een Sari in je handen krijgt die op allerlei manier op hoofden, schouders en om heupen gewikkeld worden. Hier gaat het licht aan en zien we een prachtig decor op de stoelen van de grote zaal. Een man trommelt wat en het licht gaat uit. We worden verzocht naar de andere zaal te lopen, waar een man ons over de naam Almere vertelt en zegt dat Almere kan gaan leven als we geduld hebben, de kunst gaat leven en het verleden loslaten. Het achterdoek gaat open, prachtig uitzicht, mensen lopen voorbij, leuk maar waarom?

Terug naar de grote zaal, waar je actief kan deelnemen door touwtje te gaan springen. Hierna een wandeling door het gebouw (wat zowel schouwburg als amateurkunstengebouw is). In de garderobe wordt een brug gebouwd, verderop klarinetisten, een Sari wikkel cursus, een prachtige groene gang met blazers (gewei!). Een Sari polonaise, een zingende man in een gat, een steentjesverplaatsende vrouw en als afsluiting een vrouwenkoor en nogmaals de blazers. De sari’s moeten weer ingeleverd worden, wat erg jammer is, weg is de magie. Maar het is pauze, met water en een chocoladefontein!

Het tweede deel speelt zich buiten op het water af. Dit is het echte Dogtroep gedeelte en maakt de amateuristische sfeer van het voorgaande allemaal goed. Een man op een zinkende vuilnisbelt, en lichtende tent met een erg snel zwemmende vrouw, een halfnaakte man in een waterauto en een goed zingende vrouw in een drijvende badkamer. Allemaal een apart verhaal, die samen komen. Lachwekkend, interessant, verrassend, mooi, typisch Dogtroep? Als je de zoektocht naar betekenis loslaad is alles even prachtig. Als afsluiting komt het gebouw tot leven door projecties en allerlei acts in, op en rond het gebouw.

De tomaat is voor het eerste gedeelte en zeker voor de grote zaal, waar alleen het licht aan en uit gaat. Het tweede deel zit technisch verbazend goed in elkaar. Al met al een goede voorstelling waar je op een mooie avond erg van kan genieten. Als je nog een kaartje weet te krijgen en komt kijken let dan ook op de miljoenen beestjes en vliegjes op en boven het water, ze speelden voor mij een erg mooie bijrol.

In Leidse Rijn, Dogtroep (22/07/2003)

Fri, 25 Jul 2003 13:57:03 +0000

Dogtroep blijft anders dan anderen. En dat pakte deze voorstelling soms goed uit en soms minder.
Daarom één gewei voor het ‘decor’ gemaakt door Dogtroep en moeder natuur. Een voorstelling tussen twee ‘heuvels’ met een grote lege vlakte als achtergrond terwijl de zon roze-rood ondergaat. Mooi.
Één gewei voor de inventieve ‘trucks’ die zowel het verstand raken (hoe laten ze in één minuut een enorme kuil vol water lopen?) als het gevoel (spelen met oerelementen water en vuur))
En een derde gewei voor de muziek. Live gespeeld en zorgt voor vaart in de voorstelling.
De tomaten krijgt Dogtroep voor het flauwe, vreselijk trage, slapstickachtige eerste kwartier en voor het afentoe oubollig en onbegrijpelijk uitwerken van de symboliek van nieuwe elementen (woningbouw in Leidse Rijn)in een omgeving vol verdwijnende (Nederlandse) historie.

Dogtroep in Leidsche Rijn, Dogtroep (11/07/2003)

joos — Sun, 13 Jul 2003 18:22:22 +0000

De lokatie blijft een belevenis, de techniek meer dan wonderbaarlijk, maar beeldend en theatraal is de voorstelling erg erg dun: ik miste spanning / interactie tussen spelers en/of gebeurtenissen. De Vleutense zandvlakte blijft zo de Vleutense zandvlakte… Halverwege de voorstelling dacht ik: nu heb ik het geloof ik wel gehad met de Dogtroep…..

In Leidsche Rijn, Dogtroep (12/07/2003)

Sun, 13 Jul 2003 18:02:39 +0000

Als ze er al iets mee bedoelden, dan heb ik dat waarschijnlijk niet gesnapt. Waarschijnlijk leuke losse ideeen, die echter niet op elkaar aansluiten of elkaar in de weg zitten. Wel een paar mooie beelden en ideeen, maar totaal geen spanning. Personages hebben geen doel of intentie. Zonde van zo’n mooie locatie……

In Leidse Rijn, Dogtroep (26/06/2003)

LWR — Thu, 26 Jun 2003 23:11:35 +0000

Veel zeer inventieve vondsten, technisch allemaal erg perfect, maar er gebeurt echt helemaal nix in deze voorstelling. Vond ik de Lunatics op Oerol al een beetje vondsterig, dit is echt een aaneenschakeling van ideetjes, zonder enige dramatische opbouw. De poëzie ontbrak, en dat is net wat er nodig is om dit soort beeldend theater de workshopfase te laten ontstijgen.