Moose - Abattoir Fermé

De Chaostrilogie, Abattoir Fermé (14/11/2009)

eswé — Mon, 16 Nov 2009 21:16:22 +0000

Nee..!
- Opnieuw!

De groepsnaam vertelt het verhaal. In Mechelen hing een bordje op een haveloos gebouw achteraf. De theatermakers gingen los.

Nee..!
- Opnieuw!

Een hoofdpersoon beter dan Lambik, twee bikinimeiden die de bikini niet eens nodig hebben, een slome met een bril en nog eentje, in een apepak.

Nee..!
- Opnieuw!

Vier uur spetterend lijfelijk theater met de hele spullenzolder op de vloer en frieten na.

Nee…
- Opnieuw!

Ik ga bierdrinken. In bewondering. En onbegrip. Moe. Voldaan.
Nee. Opnieuw een bier.

De Chaostrilogie, Abattoir Fermé (14/11/2009)

Douchegordijn — Mon, 16 Nov 2009 14:59:46 +0000

‘Waar heb ik naar zitten kijken?’ is de vraag die je na het zien van Abattoir Fermé’s chaostrilogie blijft achtervolgen. De voorstelling - een compilatie van hun eerdere stukken Indie, Lalaland en Tinseltown - bevat een epileptische hoeveelheid beelden, een imponerende soundtrack en bijzonder extreem acteerwerk. Je komt er vermoeid en geïmponeerd uit. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden lijkt niets in deze voorstelling te berusten op chaos of willekeur. Het stuk is op bijzonder indrukwekkende wijze gemonteerd, waardoor alles op precies het goede moment aankomt bij de kijker. Waar de voorstelling nou precies over gaat is mij op dit moment nog niet duidelijk. Dat komt niet door een gebrek aan thematische inhoud, maar juist door een veelheid. De chaostrilogie bestaat niet uit chaos, maar creeërt chaos in mijn hoofd. En dat is een heel goed iets.

Galapagos, Abattoir Fermé (04/11/2009)

colson — Fri, 06 Nov 2009 09:25:31 +0000

Een reprise van iets dat toen ( en wat mij betreft nu nog) nogal vergaand en bijzonder was.

Tine van den Wybgaert en Pepeijn Caudron dwalen rond in een sinister hotel en verdwalen in hun hoofd. Daarin spelen angstaanjagende en gruwelijke dromen. Die uiten zich in soms heel heftige beelden tot uitgespeeld sado-masochisme toe.

Vrolijk is de boodschap bepaald niet. Maar het spektakel beklijft wel. En indrukwekkend is de prestatie van beide acteurs ook.

Tourniquet, Abattoir Fermé (23/01/2009)

KVSmiley — Sat, 24 Jan 2009 17:39:15 +0000

“WAwaDA ?”, zei Vincent toen we gisteren de zaal uitgingen in het CC te Lokeren. Griet maakte zich zelfs de bedenking of dit nog wel toneel is en Pat was achteraf opgelucht dat ze toch niet de enige was die er geen snars van begrepen had. “‘t E ne kji iets anders !”, was ook nog zo’n leuke one-liner van Pat.

Het licht gaat uit en de “spotlights” gaan heel langzaam aan. Op de scène zien we drie naakte mensen. Een man duwt een plank op wieltjes in het rond. Almaar sneller en sneller. De vrouw staat op uit het bad en dan beginnen ze alledrie hun kleren aan te trekken. De ene man bedient de vrouw en man twee met rode wijn en geleidelijk aan gaan de kleren terug uit. En dit eindigt met een half geklede vrouw op een stoel bovenop de plank met een rode vlag met een swastika naast haar (Marlène Dietrich, iemand ?). En zo krijgen we het ene beeld na het andere voorgeschoteld, begeleid door hele bevreemdende muziek. En het ene beeld is al mooier of shockerender dan het andere. En na anderhalf uur verlaat je de zaal en je vraagt je terecht af : “WAwaDA ?”. Welnu, dat was “Tourniquet”, een stuk van Abattoir Fermé, ontsproten uit het brein van een zekere Stef Lernous. En volgens De Standaard één van de beste stukken van vorig jaar !

Akkoord, het is heel controversieel allemaal, fascinerend om naar te kijken en heel af en toe zitten er fantastische vondsten in (de maskers boven op de kruin …), maar het blijft een bevreemdende ervaring waarbij je je af en toe toch afvraagt waar ze nu eigenlijk wel naartoe willen met dit allemaal. Van een verhaal is geen sprake en de acteurs doen op zich niet veel meer dan voor zich uit staren en kleren aan en uit trekken. Naakt kan mooi zijn en levert af en toe hele mooie beelden op, maar moet dit echt de hele voorstelling lang ? En ergens zal er wel een boodschap achter zitten (het nazisme, exorcisme, enz.), maar wat heb je eraan een boodschap de wereld in te sturen als niemand ze begrijpt. Dit was toch wel een hele vreemde ervaring, moet ik zeggen …

Tourniquet, Abattoir Fermé (04/09/2008)

Vanessa — Fri, 05 Sep 2008 13:58:42 +0000

Okidoki. Dit was dus niet mijn ding. Ik denk wel dat Madonna deze voorstelling enorm zou kunnen waarderen (in haar ‘Like a Prayer’ tijd, althans). Lekker schoppen tegen je katholieke heritage. Het ene ‘shockerende’, ‘sterke’ beeld volgde het andere op. Ik moest vooral denken aan misbruikte kindertjes in Belgische kelders. Wat een hoop lelijk gedoe. Deze ‘goth’ esthetiek is de mijne niet. Gewei voor schaamteloosheid.

Tourniquet, Abattoir Fermé (29/11/2007)

RiRo — Mon, 26 May 2008 22:07:47 +0000

De aanleiding voor de voorstelling was de dood van twee islamitische meisjes. Omgekomen in bad. In Vlaanderen. Tijdens het uitdrijven van Het Kwaad. Het thema is de toenemende de rol van religie. Je ziet alleen beelden, er is geen tekst. De vrouw is naakt, mooi lichaam. Maar de blote buik van een van de mannen is onsmakelijk, te dik. Elk beeld laat de uitbanning van het kwaad door het kwaad zien. Het kwaad van het nazisme, van het fundamentalisme. Ook het christelijke. Het Kruis. Het Bloed. Af en toe zijn het boeiende beelden, meestal niet, meestal overbekende. De soundscape is een vlakke brij. Het geheel van geluiden en beelden vertelt geen nieuw verhaal, want met het leggen van een relatie tussen religie en het kwaad zeg je natuurlijk niet iets origineels. Ik vraag me af vanuit welke noodzaak de groep die vooral in films al zo vaak becommentarieerde religieuze symboliek eigenlijk op het podium brengt. Het antwoord, het budget was ontoereikend voor een film, vind ik nogal teleurstellend. Ik heb me tijdens de voorstelling vooral verveeld. Omdat ik te weinig van dit soort theater zie, heb ik er indertijd geen minirecensie over geschreven. Maar nu, naar aanleiding de selectie van de TF-jury, heb ik besloten dat alsnog te doen.

Galapagos, Abattoir Fermé (26/08/2005)

Iwein — Sat, 27 Aug 2005 11:06:49 +0000

We hebben in het theaterfestival al verschillende jonge groepen gekregen die een eigen theatertaal hadden ontwikkeld en er een fantastische voorstelling mee maakten waarin alles perfect in mekaar klikte. We denken hier bijvoorbeeld aan Beulens Pauline met Endless Meditation (2003) en Action Malaise met Vive L’Afrique (2002).
Ook hier staan jonge theatermakers op de planken op zoek naar een eigen stijl, eigen theatertekens. Maar ze zijn duidelijk nog zoekende. De voorstelling is nog te fragmentarisch, opgebouwd rond een aantal afzonderlijke ideeën. Het bindmiddel die deze fragmenten zou moeten samenbrengen wordt niet echt uitgewerkt. Maar wat we te zien en te horen krijgen belooft veel. Wanneer die ultieme voorstelling er uit zal komen, willen we ze zeker niet missen.
Wat dat “schokkende” betreft, “niet voor gevoelige kijkers!” staat in de festivalbrochure, blijft het allemaal bij het speelse, de fantasie wat laten gaan, badineren op thema’s. Door de toon en de aankleding is het een feel-good voorstelling geworden. De SM bezorgt je echt geen rillingen, wel een glimlach.
Tine Van Den Wyngaert en Nick Kaldunski hebben er duidelijk plezier in. Wat ze ook doen, ze blijven charmant en leuk, de buren die je altijd al gehad zou willen hebben.
Behoort dit nu tot de meest “gedenkwaardige” producties van het seizoen? We hebben onze twijfels. Maar als de voorstelling die ze in zich hebben er ooit uitkomt verdienen ze onbetwistbaar hun selectie.

Galapagos, Abattoir Fermé (12/11/2004)

Fri, 12 Nov 2004 11:50:24 +0000

Vreemdsoorig theater dat ik deze vorm nog niet heb gezien. Dat is al een kwaliteitsoordeel op zich. Of het goed is? Ik weet het niet. Ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Wat ik wel weet is dat ik gefascineerd werd door de rare waanbeelden, lugubere sm-elementen en maatschappijkritische boodschap in de voorstelling, en de overgave waarmee de acteurs speelden.Horrorbeelden gecombineerd met ontroering. Zeer vreemdsoortige humor. Ik ga zeker ook naar de volgende voorstelling van deze jonge Vlaamse groep vanavond of morgen. Tomaat is voor de momenten waarop de voorstelling soms even wegglipt en de wat Nederlands aandoende moraal, die ik altijd zo fijn vind ontbreken bij Vlaamse voorstellingen.