Moose - Noord Nederlands Toneel

Hamlet, Noord Nederlands Toneel (08/03/2012)

RiRo — Fri, 09 Mar 2012 16:30:09 +0000

Elke keer dat ik naar een voorstelling ga, hoop ik op zo’n moment dat ik denk ‘wauw, wat is dít goed!’. Vanavond gebeurt dat na ruim een uur, en het duurt ongeveer tien minuten. Hamlet is verbannen. Niet naar Engeland, maar naar een psychiatrische inrichting. Daar, in de isoleercel, gaat alles wat hij heeft meegemaakt tegelijkertijd door zijn hoofd. We zien zijn wanhoop in zijn bewegingen, en we horen wat er in zijn hoofd omgaat in de vorm van flarden muziek, losse zinnen (zachtjes uitgesproken door de acteurs op het podium) en losse klanken geproduceerd door koorzangers in de zaal. In die tien minuten dat alles klopt, vallen compositie (Merlijn van Twaalfhoven), toneelbeeld (Ko van den Bosch) en verhaal (Ola Mafaalani) volledig samen. Ontroerend mooi is dat.

In het ruime uur daarvoor heeft Mafaalani het verhaal op een heldere manier verteld, in een tekstbewerking die dicht bij het origineel blijft. Er wordt goed gespeeld, vooral door Wil van der Meer en Malou Gorter als koning en koningin. In de beeldtaal is dan al af en toe te zien welke keus Mafaalani maakt. De koningin (Malou Gorter) heeft bijvoorbeeld een moment van gekte als ze is afgewezen door haar zoon, ze gaat dan haar meterslange lichtblauwe sluier te lijf. Langzamerhand komen er steeds van die beelden uit de psychiatrie in de voorstelling. Rozenkranz & Guldenstern tikken tegen het einde monotoon roerend met een roerstaafje in een plastic bekertje, en Horatio schrijft zijn waanbeelden met krijt op de vloer.

Mafaalani kiest ervoor om de waanzin van Hamlet te benadrukken. Niet zozeer om haar steentje bij te dragen aan de interpretatiegeschiedenis van dit stuk denk ik, maar omdat het haar de kans geeft om én op haar manier een klassiek stuk op te voeren én om wat te vertellen over wat haar op dit moment bezighoudt. Die combinatie is deze keer redelijk geslaagd.

Hamlet, Noord Nederlands Toneel (07/03/2012)

Melpomene — Wed, 07 Mar 2012 14:21:49 +0000

Waanzin, maar met Lijn

Na een aantal meer teleurstellende voorstellingen van het NNT wil ik deze Moose beginnen met opmerken dat NNT’s ‘Hamlet’ geschaard mag worden onder haar betere (Grote Zaal) voorstellingen. Vaak ben ik fan van de intieme voorstellingen die het Groningse stadsgezelschap haar publiek te bieden heeft in hun eigen Machinefabriek, maar bij het grote werk verliest het NNT zich vaak in de mogelijkheden die het theater te bieden heeft waardoor chaos geen uitzondering is.

Wanneer ik artistiek leidster en regisseur Ola Mafaalani na de voorstelling tref spreekt ze me, en ik moet haar bekennen, met plezier, dat ik haar interpretatie een behapbaar en vooral een opvallend inventieve benadering van deze prins der theaterteksten vind. Niets is hieraan gelogen, maar ik beken toch kritisch te blijven.

De thematiek die Mafaalani hier aansnijdt spreekt me persoonlijk erg aan. De compleet andere wereld die geschapen wordt door mensen met psychische problemen intrigeert me enorm, omdat het blijk geeft van een bepaalde creativiteit en een originele blik op de wereld waardoor je je meer bewust wordt van je eigen kijkwijze. Al vanaf het begin van het onderzoeksproces voor deze voorstelling, waarbij Mafaalani zichzelf liet opsluiten in een gesloten inrichting en haar bevindingen op internet plaatste, keek ik uit naar de verhalen van deze mensen. Hoewel ik deze benadering, waarbij de waanzin als één aspect van dit bekende verhaal als leidraad genomen wordt, dan ook een interessante vind, roept de voorstelling bij mij de vraag op of ‘Hamlet’ de beste tekst is om deze thematiek te behandelen. Het verhaal van de prins die zijn vader verliest door moord en wraak wil nemen op de moordenaar, zijn oom, lijkt in deze voorstelling enkel een aanleiding om het te kunnen hebben over de waanzin van het alledaagse bestaan in een psychiatrische inrichting, maar diept deze thematiek niet uit. Door de nadruk zo op de waanzin te leggen wordt het verhaal van de prins een verzinsel zoals velen en dat had ik liever nog verder doorgevoerd gezien. De ervaringen die Mafaalani heeft opgedaan in haar onderzoek had ik meer terug willen zien en omdat ‘Hamlet’ mij niet een extra laag bood had deze nog verder teruggedrongen mogen worden, al moet toegegeven worden dat het verhaal wel kundig dramaturgisch tot de kern gebracht was.

‘Hamlet’ zit vol prachtige beelden. De manier waarop de scène tussen Hamlet en de geest van zijn vader verbeeld is, waarbij Hamlet in het licht van een kaars tegen zijn eigen beeltenis spreekt, is uitzonderlijk. De steeds groter wordende infiltratie van de psychiatrische inrichting in het koningsverhaal was subtiel en de daadwerkelijke overgang naar de realiteit van deze inrichting was prachtig. De isoleercel was beklemmend en om direct over te gaan tot het acteerwerk: Joke Tjalsma was de ster van de avond. Als dubbelrol toont Tjalsma elegant en genuanceerd spel. Van een komisch gevatte Polonius weet ze onzichtbaar te transformeren in een warme en hartelijke verpleegkundige. Ook het spel van Peter van de Meulenbroecke is goed, maar hij steelt met deze ‘droomfiguur’ jammerlijk niet de show. Malou Gorter verrast daarentegen wederom. Ze speelt weer de koningin, zoals in ‘Alice in Wonderland’ en ‘Salome’, maar weigert te vervallen in de vertrouwdheid van haar eerdere rollen. Vooral in de eerste scène, de enige waardoor ik echt geroerd was, maakt Gorter de interne strijd die de koningin voert voelbaar in haar schichtige omgang met de veroordelende blikken van haar zoon.

De muziek van Merlijn Twaalfhoven is spannend en wanneer er in het publiek zelfs mensen geluiden beginnen te maken werkt dit naar mijn mening goed. Als een vrouw twee stoelen verder geluiden begint te maken vraag ik mijzelf af of ik het goed hoor of misschien ook gek word.

Een mooie voorstelling die nog beter had kunnen zijn misschien, waarin de waanzin getoond wordt met een volgbare lijn en prachtige beelden. In al deze waanzinnigheid heeft Mafaalani de, al dan niet meest directe, weg gevonden naar het verhaal dat ze wou vertellen.

Kerstspecial, Noord Nederlands Toneel (13/12/2011)

RiRo — Wed, 14 Dec 2011 15:10:23 +0000

Vrijwel meteen na de introductie zit de circusdirecteur tegenover zijn vrouw. Zwijgend. Met trage gebaren spiegelen ze elkaars bewegingen. Typisch de stijl van gastregisseur Ria Marks denk ik dan nog. Maar nadat ze even haar handtekening heeft gezet, schotelt ze ons meteen daarna in een vervaarlijk hoog tempo de ene schitterende circusact na de andere voor.

Waarbij opvalt hoe goed Marks gebruik maakt van de kwaliteiten van de NNT-acteurs. De ontzettend lenige Klara Alexova bijvoorbeeld als tere babygiraffe. Peter Vandemeulebroecke heeft precies de looks voor schietende cowboy en grommende leeuw. Wil van der Meer, met zijn fijne mimiek en lichaamstaal, natuurlijk, als circusdirecteur. En vooral Maartje van de Wetering. Hoe ze, terwijl ze acrobatische hoogstandjes verricht, de aria van de Koningin van de Nacht zingt.

‘Een voorstelling over een circusfamilie die het hoofd boven water probeert te houden in tijden van crises en massa-amusement.’ Zo staat het in de flyer. Dat ‘in tijden van crises en massa-amusement’ maakte me een beetje huiverig. Maar gelukkig. Niks geen obligaat maatschappijkritisch gedoe. Gewoon heel goed gemaakt amusement. Op zaagsel. Over het circus. Met niet meer dan een lichte knipoog naar dat circus. Want dat is mede de kracht van deze voorstelling: het blijft subtiel, nergens wordt het lollig of plat.

Salomé, Noord Nederlands Toneel (17/11/2011)

Nike — Fri, 18 Nov 2011 13:19:34 +0000

Na even te hebben getwijfeld besluit ik toch te gaan staan, als de acteurs na Salomé hun applaus komen halen. Blij verrast ben ik eigenlijk. Met Julie van den Berghe haalt het NNT een regisseuse van buitenaf en ondanks dat het signatuur van het gezelschap zichtbaar blijft, zie ik een veel meer gestructureerd, minder chaotisch en minder overdadig geheel. Een verademing na al het Prometheus geweld. Van den Berghe haalt het beste uit de NNT acteurs, want niet eerder kwam Maartje van de Wetering zo dichtbij ontroering, lukte het Malou Gorter me hardop te laten lachen en speelde Wil van der Meer zijn meer bescheiden rol ook op een zeer prettige bescheiden manier. Ik zie veel meer nuance in emoties bij allen waardoor de ellende van het groteske achterwege blijft en ik meer oprecht en integer spel denk te zien. De samenwerking met project Wildeman is als een schot in de roos. Wat een geweldige, originele, muzikale bijdrage leveren deze heren. Het wederzijds respect tussen de acteurs en deze podiumkunstenaars zorgt voor een harmonieus geheel, maar biedt ook verrassing na verrassing voor het publiek. Startend vanuit de foyer, zien we een sitcom-achtige introductie en voert het gezelschap je verder door de theatrale ruimte, op weg naar een verstikkende slotmonoloog. Helaas raakt die me net niet. Maartjes iets te illustratieve handbewegingen en haar prachtige, maar net té geforceerde dictie zetten mij terug in mijn theater stoel, terwijl ik er klaar voor was verder meegenomen te worden in het door Oscar Wilde’s gecreëerde koninkrijk. Het toneelbeeld van André Joosten krijgt absoluut één gewei, want niet eerder werd de ruimte van huistheater de Machinefabriek zo fantastisch gebruikt. Het publiek wordt getrakteerd op een aantal werkelijk prachtige beelden. Dat overdaad niet altijd schaadt blijkt, want wederom is er sprake van een veelheid aan ‘gadgets’, maar dit keer kennen ze een meer duidelijke functie en worden ze niet alleen maar ten tonele gebracht, omdat dat zo leuk is… Het verhaal van Salomé die danst voor haar stiefvader in ruil voor het hoofd van Johannes de Doper, een rol expressief en indrukwekkend gedanst door Sam Louwyck, is helder verbeeld. Toch blijven er té veel elementen losstaand en vraag ik me achteraf af: Wat werd er gecommuniceerd? Welke boodschap zit in deze beeldend prachtige voorstelling? Salomé smacht naar de beantwoording van haar liefde voor de profeet die haar steeds opnieuw ‘afwijst’ en ze zal zijn mond kussen, koste wat het kost. Dat wraak niet altijd zoet is blijkt….maar is dit het dan? Waar normaal de inhoud van een voorstelling waardering genereert en ik het moeten inkleuren van een stuk met dienende zaken als muziek, licht en scenografie veelal als een falen zie, wijzig ik na het zien van Salomé mijn maatstaven en is mijn eindoordeel zeker positief!

Prometheus, Noord Nederlands Toneel (05/10/2011)

Melpomene — Thu, 06 Oct 2011 14:35:46 +0000

Prometheus, stop met schreeuwen, kijk me recht in mijn ogen, neem adem en raak mijn hart!

De mensen van het NNT vind ik altijd enorm vriendelijk en gedurende de afgelopen maanden ben ik zo vaak deel geweest van voorstellingen en nevenactiviteiten omdat ik het belangrijk vind dat hèt stadgezelschap van Groningen een stevige plaats krijgt in haar stad. Hoewel het NNT en haar medewerkers mij nu al zover krijgen dat ik mezelf, in de eerste alinea van mijn Moose-recensie, al begin in te dekken voor hetgeen ik in latere zinnen zal verwoorden, en hoezeer ik ook met groengekleurde elanden zou willen strooien, kan ik dit wederom niet bij Prometheus, haar nieuwe grote zaalproductie.

Een adembenemend mooie vuurbal daalt in het diep donker ter aarde en lijkt een voorbode voor een doordringende voorstelling, maar wanneer het licht ontsteekt vervalt alles wederom in een oerwoud van chaos waar zelfs met een intellectueel hakmes nog bossen onbegrijpelijke bamboescheuten in je gezicht slaan.

De kern van de voorstelling zit vooral in de, door Ko van den Bosch (de eerder geprezen Tovenaar van het Woord) geschreven, tekst waardoor de kritiek op het huidige politieke beleid in een steeds opnieuw beginnende stroom over het publiek wordt gekotst. Wat kan het publiek met deze uitstorting van gal van de makers wanneer geen enkele ruimte gelaten wordt voor een eigen mening of bezinning van wat de prachtig vormgegeven woorden haar willen zeggen?

Dat de chaotische voorstelling een spiegel is die de ordeloosheid van de hedendaagse samenleving laat zien lijkt me duidelijk, maar door de enorme hoeveelheid aan gelijktijdige gebeurtenissen is het bijna onmogelijk om tot de kern te komen. Hoewel ik een groot voorstander ben van artistieke uitdaging, vind ik het oneerlijk om één te bieden die zoveel van je toeschouwers vergt dat zij zich afvragen of dit überhaupt mogelijk is.

Tot slot vind ik de Prometheus-mythe creatief gebruikt en met mijn voorliefde voor de antieke mythologie spreekt het me aan. Wanneer deze brenger van het vuur, door het NNT opgevat als de brenger van de passie en creativiteit en getoond als personificatie van de kunst en haar makers, echter aan het einde van de voorstelling verslagen op zijn rug gaat liggen, lijkt het of de kunst zichzelf overgeeft aan het doven van de vlam en niemand kan me overtuigen dat, dit hetgene is dat het NNT mij wil laten geloven. Waarom rebelleert Prometheus niet tegen de dovemans oren van de ‘gewone’ en de ongewone man?

Prometheus, stop met schreeuwen, praat tegen me, zonder poeh-ha, zonder opzettelijk grove bewoordingen, kijk me recht in mijn ogen, neem adem en raak mijn hart!

De Nacht van Gertrude, Noord Nederlands Toneel (27/05/2011)

Melpomene — Sun, 29 May 2011 13:46:35 +0000

Egotrip door de Nacht

Laarzen zijn hetgeen mijn ogen het eerste ontmoeten bij aankomst in theater de Machinefabriek, normaal gezien zal de negatieve regenachtige connotatie de overhand hebben en mijn schouders laten zakken, maar nu maken de laarzen me nieuwsgierig omdat ze me uit mijn veilige schoenen trekken. Ik probeer het mooiste paar te vinden, maar de laarzen kiezen hun drager en ik trek twee besmeurde, witte, honderd procent rubberen, prachtige juweeltjes aan.

Zittende op de tribune en met een felle lamp recht in het gezicht verschijnt langzaam een met een dunne laag water bekleedde speelvloer en de stoelen in combinatie met de laarzen aan mijn voeten doen vermoeden dat we daar later plaats zullen nemen en zo zal het gaan. Het ondergelopen speelvlak blijkt het gedachtepaleis van Gertrude, de moeder van Hamlet, een vrouw die getekend is door een moord en het bijhorende schuldgevoel. Dit verknipte vrouwspersoon wordt vorm gegeven door Wil van der Meer die als een ADHD kleuter heen en weer springt, van realiteit naar een afgedwongen metaforisch theatraliteit, in een luxueus pierenbad.

De vormgeving is prachtig, maar halverwege de voorstelling komt het besef dat het water, wat in het begin nog interessant is door spetteren, trillingen en weerkaatsingen, ervoor zorgt dat fantasie niet de vrije hand krijgt doordat het telkens laat herinneren dat het water is en niet meer. Het einde waarbij van der Meer plots naar beneden zinkt in het water en uiteindelijk onder dompelt, maakt me wel enorm nieuwsgierig naar de ruimte onder het podium.

Ook de tekst voelt krampachtig en afgedwongen metaforisch en het spel tussen mannelijke en vrouwelijke woorden komt niet natuurlijk over. Deze minder sterke onderdelen zorgen er samen met te vele herhalingen in de tekst en het egocentrische spel van de NNT-acteur, waarin hij de tekst meer projecteert in zijn eigen lach dan in de hoofden van de toeschouwers, voor dat ik niet diep tot de essentie kan doordringen.

Dit alles, en vooral het spel van van der Meer, maakt dat deze voorstelling, ondanks de creativiteit in de vormgeving, een vastgezet geheel is, een trip door de nacht, geleid door het ego.

Medea, Noord Nederlands Toneel (14/05/2011)

Melpomene — Wed, 18 May 2011 12:11:36 +0000

Huilende IJsblokken en een Moederlijke Medea

Na twee jaar Ola Mafaalani in Groningen zag ik haar eerste NNT voorstelling ‘Medea’ nogmaals. Hoewel ik bij de eerste keer dat ik het werk van Mafaalani mocht aanschouwen nog enorm in mijn rode pluche zat te worstelen om betekenis te geven en met verkrampte vingers de chaotische kluwen van disciplines te ontwarren, lijk ik nu, meer dan toen, gewend te zijn aan de taal van het NNT van Mafaalani. De chaos valt me nog steeds op en de keuze voor sommige disciplines, zoals de flamenco danser, zijn me nog steeds niet duidelijk en ik vraag me ook nog steeds sterk af of een aantal van deze keuzes de voorstelling nu werkelijk sterker maakt of juist verzwakt, maar hoe dan ook weet ik de beelden en teksten nu over me heen te laten komen voor omdat ik over het algemeen meer lijk te begrijpen van Mafaalani’s manier van werken. Toch blijf ik het zeggen dat deze manier van werken, juist nu ik in deze voorstelling wederom dezelfde aspecten herken, qua creativiteit langzaam lijkt leeg te bloeden. Een signatuur is één ding, maar het steeds maar weer toepassen van dezelfde trucjes (wat het uiteindelijk worden als je ze in elke voorstelling gebruikt) doet mij denken aan luiheid en dat is nou net het geen, in mijn optiek, niet bestaan mag bij een groot gezelschap zoals het NNT.

Dan over het acteerwerk in ‘Medea’, het spel van Peter Vandemeulebroecke komt iets gekunsteld in zijn rol van Jason, terwijl hij juist in de eerste versie van ‘Medea’ enorm straalde in de rol van de oppas. Maartje van de Wetering verrast me wederom niet, ze zingt prachtig, maar echt dat heb ik nu gehoord. Kreon wordt in deze allerlaatste voorstelling gespeeld door de commissaris van de Koningin, Max van den Berg, die een actualiserende rol op zich neemt, maar qua spel natuurlijk enorm onderdoet voor de professionele taalkunstenaars van het NNT. Het actualiseren is overigens een enorm sterk punt van deze voorstelling, wat naast van den Berg als acteur ook nog vorm krijgt in de nieuwsberichten over kindermoord, voorgelezen door de prachtige stem van Noraly Beyer. De hele voorstelling wordt vooral gedragen door het prachtige spel van Malou Gorter, ook aan het spel van deze geweldige actrice moest ik tijdens de eerste versie van ‘Medea’ enorm wennen, maar wat is ze een prachtige actrice die in deze voorstelling een meesterlijke en warme, moederlijke Medea neerzet.

Het hoogtepunt van deze voorstelling zit aan het eind, veel voorstellingen zwakken hun hele voorstelling af met een wormvormig aanhangsel van een einde, maar de verstilde prachtige ‘pannenkoeken-bak-scène’ raakt pijnlijk diep en gevolgd door een euforische theatraal brekende hysterie van de acteurs die uit hun rol stappen na de kindermoord en een actrice als Medea, haar kinderen van het leven beroofd die niet stoppen kan met het voelen van de pijn die deze daad haar heeft gedaan en daardoor verwond afsteekt tegen het ‘feest’.

Teiresias, Noord Nederlands Toneel (18/03/2011)

Nike — Fri, 18 Mar 2011 23:36:30 +0000

Na een lange radiostilte vanwege het feit dat mijn concullega Melpomene erg fanatiek aan het recenseren is en ik me veelal, mogelijk vanwege ons gezamenlijke theaterbezoek of de nagesprekken, ten zeerste in zijn woorden kan vinden, voel ik me na het zien van Teiresias genoodzaakt me hier weer te melden. Het Noord Nederlands Toneel toont lef! De bekende mythische figuur Teiresias speelt voor het eerst een hoofdrol in een voorstelling, echter niet in de hoedanigheid die we al van hem kennen. Als gewone man slaagt Teiresias er in, met behulp van een goed decor en lichtontwerp(!), ons bewuster te maken van onze zintuigen en ook zeker ons falen ze op een juiste manier te gebruiken. Wij, Nederlanders, sluiten te vaak onze ogen voor alles om ons heen! Een hele mooie, interessante combinatie: de blinde ziener Teiresias en Virgil; naar een verhaal van Oliver Sacks over een man die na jaren van blindheid ineens weer daglicht zag. Redden wat er te redden valt doet het NNT door middel van artistiek iets minder verantwoord spektakel en het uitstapje naar de Grote Markt, de boodschap blijft gelukkig voorop staan. En onder het motto: ‘je mist meer dan je ziet’ vind ik haast alle gadgets en gekkigheid verantwoord. Goede acteurs, intrigerende ‘podium-besteigers’, aandoenlijke honden, een interessant thema vanuit een gedurfde invalshoek en zeker ook puur vermaak…brengen Nike terug naar Moose, chapeau!

Teiresias, Noord Nederlands Toneel (17/03/2011)

Melpomene — Fri, 18 Mar 2011 10:24:31 +0000

Een kakofonisch zwart

Teiresias is de blinde ziener die veelvuldig ten tonele verschijnt in de klassieke tragedies; omdat deze getalenteerde man echter nooit eerder een hoofdrol speelde, terwijl hij door de ogen van Ola Mafaalani en Ko van den Bosch wel degelijk als een interessant personage gezien wordt, maakten deze twee een voorstelling rondom deze nieuwe Griekse held. ‘Teiresias’ blijkt echter niet, zoals verwacht, gevuld te zijn met interessante beeldende mythische teksten over deze bijna magische man. Ko van den Bosch, de man die ik zo vaak al geprezen heb om zijn prachtige teksten, weet mij deze keer teleur te stellen met veel blabla, herhaling en populistische humor.

Het begin van de voorstelling, waarin Teiresias zijn zicht samen met ons, het publiek, verliest, is interessant en spannend. In het begin zorgt dit effect echter wel voor het vergaan van de tekst in een ongeloof en het aftasten van de situatie door de toeschouwers. Mafaalani overtreft zichzelf in deze voorstelling in het creëren van een kakofonie van tekens waardoor geen enkel teken doordringt en alles behalve een ontspannende theateravond het resultaat is. De grootste teleurstelling die het NNT me met deze voorstelling meegeeft is misschien wel dat de creativiteit van het NNT opgebrand lijkt te zijn: de ijzeren stellages doen me denken een ‘Medea’ en ‘La Divina Commedia’, de met zand vollopende lamp is afkomstig uit ‘Keefman’ en het gehele overvolle concept van spreken, schreeuwen en in twee talen zingen lijkt me zo langzamerhand ook leeggebloed. De afgelopen voorstellingen bekruipt me steeds meer het gevoel dat ik naar een zelfde voorstelling kijk met een nieuwe tekst.

Op het moment dat ik bij ‘Teiresias’ voel dat het einde nabij komt verzachten mijn spieren richting ontspanning, echter hebben de makers voor ons nog wat extra’s in petto. De afronding van de voorstelling heeft plaats op de Grote Markt, een goedkope manier om publiek te werven, te voldoen aan de eisen van de subsidiënten om als stadsgezelschap zichtbaar te zijn in de stad en om af te ronden met een amateuristisch en moralistisch einde en daar midden in de stad van het NNT is daar als punt achter de voorstelling een afgedwongen staande ovatie.

Teiresias , Noord Nederlands Toneel (06/03/2011)

RiRo — Tue, 08 Mar 2011 10:10:36 +0000

Vanaf haar eerste regie bij het NNT vermengt Ola Mafaalani een bestaande (klassieke) tekst met op eigen research gebaseerde verhalen over hetzelfde onderwerp. Deze keer de blinde medemens. In tegenstelling tot haar eerdere voorstellingen maakt ze nu geen gebruik van een al gestructureerde toneeltekst (of van een roman). Het zou kunnen zijn dat dat haar opbreekt.

Het zou ook kunnen dat Mafaalani deze keer vooral een presentatie van een nobel onderzoeksproject heeft willen maken (waarmee ze de lijn van Elf minuten en vooral van Zina neemt de Wijk voortzet). Maar ook dan. Het is alsof het deze keer nog niet af is. Alsof de makers nog zo dicht op hun research zitten dat ze nog geen afstand hebben tot hun materiaal.

Natuurlijk komt er in Teiresias, behalve actuele getuigenissen, ook wat Griekse mythologie voorbij. Maar dan wel met verwijzingen naar onder andere Patricia Paay. (Ja echt). En met nogal vaak een (muzikaal vrij onbeduidend) liedje. Het zou dus ook kunnen dat deze voorstelling niet voor mij bedoeld is. Dat Mafaalani (ook dat lijkt de voortzetting van een lijn) een andere doelgroep voor ogen heeft. (Ook nobel natuurlijk).

Wil van der Meer weet me als Teiresias af en toe te boeien. Maar verder vind ik het als verwende toneelliefhebber bedroevend slecht. Met als dieptepunt het banale slot, het misbruiken van het publiek voor marketingdoeleinden.