Praatjes van eswé

Met het gras tussen de tanden

eswé — Wed, 17 Jun 2009 01:13:33 +0200

Oerol moet nu echt gaan verdiepen. Meer van de ruwe hectiek uit de stad opnemen. Zich niet meer met het Holland Festival willen meten. En andere wat jaloers aandoende meningen uit het theater(festival)circuit, opgetekend door de Leeuwarder Courant in haar cultuurbijlage van Oerols openingsdag.

Oerol moet natuurlijk maar één ding: goede Oerolvoorstellingen laten zien.

Het motto dit jaar luidt: 10 dagen gras tussen de planken. Het eiland komt door het theater heen. Lukt dat? Nou, het kriebelt aardig! Hier de voorstellingen die ik zag.

Robinson Crusoë, Nationale Reisopera

Terschelling is gemaakt op de kleuterschool. Het meest westelijke dorp heet West-Terschelling, het oostelijke Oosterend en in het midden ligt Midsland. In het oosten lag een berg zand, toen gingen ze graven en nu is er een plek die Zandafgraving heet. Daar wordt een opera opgevoerd. Lekker schuiven en klauteren met z’n zessen. Behalve de mensen in de orkestbak die is gegraven in wat nog rest van de zandhoop. Die maken alleen maar muziek. De anderen zingen hun komedie. En hadden misschien nog wel meer lol bij het maken ervan dan wij bij het bekijken.
Het eiland helpt de opera tot komedie uit te groeien.

Roberto 2, Het NUT

Gewoon een theater bouwen op het eiland, dat heeft de toekomst niet, vindt Oerol. Het eiland moet gebruikt worden zoals het er ligt. Dan kan het gebeuren dat de toneelspelers hun regisseur, buiten beeld van het publiek, enorme armzwaaien zien maken. Moeten ze sneller spelen, of luider, wat scenes overslaan wellicht? Het productiemeisje staat nu ook wild te zwaaien. De speelster die bij de muzikant is aanbeland, wijst hem op het gezwaai. Hij controleert al spelend al zijn knopjes. Alles lijkt normaal te functioneren. Het publiek merkt ondertussen maar weinig van deze verwarring. Wel zien ze al een tijd lang een voorbijganger boven op het duin staan. Met zijn hond. Hij hoort niet bij de voorstelling. Maar dat weet alleen de regisseur, die hem snel uit beeld wil krijgen. En betaald heeft hij ook niet, weten ze bij de productie.
Bij de voorstelling van Het NUT gebeurde dit niet. Daar gebeurt meer. Met het decor. Ook het publiek komt hier in beweging.
Het eiland is het eiland. Toneel en publiek hebben geen theater nodig om elkaar te vinden. Want dat doen ze.
Door dat eiland.

Midzomernachtdroom, Karina Kroft

De Midzomernachtdroom speelt zich pas sinds Shakespeare het schreef, voor een belangrijk deel af in het bos. Dat van Amsterdam, of Diever, of Groenekan desnoods. En sinds kort dat van Terschelling. Prachtige plaatjes, en de toneelspelers zijn te weinig in getal (zeven slechts) om die te verstoren. Omdat ze allemaal zo vaak van rol moeten wisselen, kan het wel eens wat kluchtige trekjes krijgen. Maar dat komische mag in deze komedie niet de overhand krijgen, zo lijkt het. Alleen de klucht uit het stuk is een klucht (met een grappig einde!), de rest is toch best veel taal. En niet die van Shakespeare (want die schreef geen rijmend Nederlands). Misschien wel die van een komedie. Het eiland kan dat best hebben. Ik ook.
Ach, het is gewoon mooi.

Dans je de hele nacht met mij, Boogaerdt en Van der Schoot

Voorwerk voor een later te spelen voorstelling waarin de uren worden getoond die voorafgaan aan de fenomenale strijd op liefde en dood tussen George en Martha. Wie is er bang voor Virginia Woolf. Maar dat is dus van latere zorg. Hier moest een feestje worden gevierd. Eén Boogaerdt en één Van der Schoot, dat schiet misschien best op maar ziet er niet uit als een feestje. Hup, acht figuranten erbij plus twee tegenspelers voor de dames. En dus, eenmalig, die man van zojuist, met die hond, op het duin. Geen drama hier (dat komt pas als het kwartet thuis aanbelandt, maar da’s een andere voorstelling), wel gedoe, geflirt, gedreig, gegein. En vooral gedans. Tot na afloop toe.
Het eiland is er niet altijd voor mannen met honden.

Met open ogen, Judith Hofland

Er ìs geen verhaal. Kijk met één oog naar de wereld. Met je andere naar Judith. Luister met je ene oor naar haar. Met je andere ook. Stop met nadenken. Laat je meevoeren. Of nee, stop juist niet met nadenken. Moderne technologie is best leuk natuurlijk, maar er moet wel een pauzeknop op zitten. Net als op Judith.
En dan komt de versnelling. Die is best leuk. Maar komt niet helemaal aan, want ik verkeerde nog in pauzeland. Judith was namelijk gestopt met praten. Van de wereld zag ik ook nog maar weinig. Misschien stampte ik het gras teveel terug onder de planken. Misschien moest ik te veel ´doen´, in vergelijking met wat ik kreeg.
Het eiland was er ook.

Rueda, un viaje entre cuerdas, En Viaje

Zo moet het dus niet. Gewoon een tent neerzetten, daar in verhouding tot de aanwezige zitplaatsen zelfs meer mensen in stouwen dan de Parade zou doen, en die een voorstellinkje voorschotelen die het misschien met veel specifieke oefening op straat nog net zou kunnen redden. Een paar euro voor de moeite, als ze komen bedelen. Een dame kan goed touwklimmen. Een jongen kan jongleren met emmers. De derde Chileen speelt vooral gitaar. Volgens de Oerol-site is dit het resultaat van een zes maanden durend onderzoeks- en creatieproces in een kasteeltje in Frankrijk. Dus die Chilenen komen nog best eens ergens.
Beetje jammer dat we tegelijkertijd op hetzelfde eiland waren.

anoniem recenseren - lekker makkelijk...

eswé — Fri, 28 Sep 2007 17:20:57 +0200

ik zie de laatste tijd hier nogal eens minirecensies die zijn geschreven door initialen zonder profiel. van de laatste 20 zijn het er 11. vaak (maar net niet altijd) zijn die dan ook nog eens uitermate positief, met een stuk of 5 geweien erbij. dat roept dan de verdenking op of hier geen andere belangen in het spel zijn dan die van de onafhankelijke toeschouwer. op zich zijn die anonieme 5-sterren-recensies natuurlijk prima te negeren, maar het vertroebelt de boel nogal. het lijkt me ook voor het imago van moose niet echt lekker als de indruk ontstaat dat er veel ‘gestuurd’ gerecenseerd wordt. en daarnaast natuurlijk de vraag of de betreffende theatergezelschappen er zelf achter zitten… wat mij betreft lees ik hier alleen recensies van mensen die hier ook een echt profiel hebben, met info over theatersmaak, en liefst na verloop van tijd meerdere recensies hebben geschreven. dan kan ik eens nalezen hoe iemand op andere voorstellingen reageerde, en zo die ene reactie wat beter plaatsen. is even een drempeltje, maar toch een vrij lage. hoe denken jullie hierover?

waardering vanuit de zaal - hoe?

eswé — Thu, 14 Dec 2006 11:32:04 +0100

ik begin alvast maar een nieuwe discussie, en wel over de middelen die wij, als publiek dat in de zaal een voorstelling bijwoont, hebben om ter plekke onze waardering te uiten.de discussie over het gedrag van het grotezaalpubliek loopt natuurlijk nog maar laten we die gebruiken om het gedrag van het grotezaalpubliek in kaart te brengen. we kennen de ovatie, de staande ovatie,de stilte,waarbij we kunnen variëren met:- startmoment (van klappen, van opstaan en van weggaan)- lengte- en, in samenspel met het gezelschap: hoe vaak laten we ze terugkerenmaar hoe zit het bijvoorbeeld met onze moties van afkeuring? wordt er nog wel eens boe geroepen? is tomatengooien voorbehouden aan de generatie ‘68, of is hun claim daarop inmiddels verjaard verklaard?en het gooien met gepropte programmablaadjes, zitkussentjes of desnoods hele stoelen, kan dat ook? mijn beleving is dat ‘we’ redelijk beperkt en tamelijk onzorgvuldig met onze middelen omspringen; het is bijna altijd klappen wat de klok slaat, gecombineerd met 1 tot 2 keer terug laten komen van de spelers. ik vraag me af of de spelers daar zelf nou zo heel veel aan hebben (moose vaart er waarschijnlijk wel bij, voor de nuances in de meningen komt men natuurlijk hier kijken!)maar misschien zit er beleid achter, of ongeschreven omgangsvormen, ik weet het niet maar probeer er met jullie wat meer van te snappen

grotezaalpubliek

eswé — Sun, 10 Dec 2006 22:21:18 +0100

grotezaalpubliek komt in de eerste plaats om te klappen. dat maakt grotezaalpubliek irritant. althans, voor iemand die applaus niet als doel maar als middel ziet. grotezaalpubliek maakt de dagen voor de voorstelling indruk op haar omgeving door te verkondigen naar een voorstelling te gaan. om de omgeving volledig te overtuigen van haar eigen status, komt het grotezaalpubliek de volgende dagen uitgebreid kond doen van de geweldige voorstelling. uiteraard was die voorstelling geweldig, want het grotezaalpubliek heeft de voorstelling zelf uitgezocht. en jazeker nou en of was de voorstelling geweldig - de hele zaal ging direct na het vallen van het doek als één man staan en blééf maar applaudisseren. je had erbij moeten zijn. nou was ik er zelf toevallig bij, en niet één keer nee vele vele keren. en op vele vele van die keren kon ik geërgerd de zaal uit. en dan niet geërgerd om de slechte voorstelling (wat ik juist wèl zou willen) maar om het slechte publiek. hebben jullie dat nou ook? en is het bij jullie ook vooral het grotezaalpubliek? overigens zijn natuurlijk de keren dat ik een grotezaalvoorstelling wèl geweldig vond en zowaar tot een staande ovatie moest overgaan, uitgezonderd van bovenstaande ergernisbeschrijving…en er zijn nog meer vraagstukken theaterpubliek betreffende, maar daar hebben we het een andere keer wel over. eerst het grotezaalpubliek heropvoeden. of mijzelf