Wij het publiek zijn de sensatiezoekers, hij belooft onze behoefte te zullen bevredigen. De ´roman´ Woensdag Gehaktdag van Richard Klinkhamer zorgde voor veel opschudding, want toonde wel erg veel gelijkenis met zijn eigen leven en waar was toch zijn vrouw gebleven? Feiten en fictie verdringen elkaar, ook in de gelijknamige voorstelling, maar wat waar is en wat niet doet er niet toe. Tom de Ket stelt in Woensdag Gehaktdag direct en indirect een aantal misschien retorische gewetensvragen aan een theaterpubliek dat gewend is te zwijgen, maar mijn gedachten zwijgen niet langer. Kan het een ieder overkomen? Nee, luidt dan toch het antwoord. Richard Klinkhamer is een verwaarloosd klein jongetje in de steek gelaten door zijn moeder: hoer van de Duitsers. Richard Klinkhamer wordt gepest, is pleegkind en zwerver. Richard Klinkhamer blijkt getekend door de gruweldaden uit zijn legioenstijd. Niet zo vreemd dat zo iemand rare bokkesprongen maakt, toch? Zijn ervaringen uit het verleden dan toch garantie voor de toekomst?

Albert Secuur zet een overtuigende Richard Klinkhamer neer en laat ons de mens achter het monster zien. Tom de Ket had ons kunnen overspoelen met choquerende feiten en aanstootgevende gruwelverhalen, maar kiest ervoor met behulp van niet té ingewikkelde theatrale middelen, het toch nog steeds fascinerende verhaal te vertellen, dat bovendien ongelooflijk mooi muzikaal begeleid wordt door Michelle Samba. We zien Klinkhamer als een intelligente, norse, waarschijnlijk schizofrene, maar zeker vereenzaamde man, die nou eindelijk eens met rust gelaten wil worden! Secuur schakelt moeiteloos van zichzelf naar het personage Klinkhamer, via de vervelende journalist van het Dagblad, terug naar zichzelf en weet haast elk typetje feilloos, soms met humor, neer te zetten. Albert Secuur en de prachtige creatieve muziek dragen het stuk dat wordt afgesloten met stemmen vanuit alle hoeken, toch berouw in de vorm van een ontroerend slotwoord en het Ave Maria. Amen, voor deze voorstelling.