Vanaf haar eerste regie bij het NNT vermengt Ola Mafaalani een bestaande (klassieke) tekst met op eigen research gebaseerde verhalen over hetzelfde onderwerp. Deze keer de blinde medemens. In tegenstelling tot haar eerdere voorstellingen maakt ze nu geen gebruik van een al gestructureerde toneeltekst (of van een roman). Het zou kunnen zijn dat dat haar opbreekt.

Het zou ook kunnen dat Mafaalani deze keer vooral een presentatie van een nobel onderzoeksproject heeft willen maken (waarmee ze de lijn van Elf minuten en vooral van Zina neemt de Wijk voortzet). Maar ook dan. Het is alsof het deze keer nog niet af is. Alsof de makers nog zo dicht op hun research zitten dat ze nog geen afstand hebben tot hun materiaal.

Natuurlijk komt er in Teiresias, behalve actuele getuigenissen, ook wat Griekse mythologie voorbij. Maar dan wel met verwijzingen naar onder andere Patricia Paay. (Ja echt). En met nogal vaak een (muzikaal vrij onbeduidend) liedje. Het zou dus ook kunnen dat deze voorstelling niet voor mij bedoeld is. Dat Mafaalani (ook dat lijkt de voortzetting van een lijn) een andere doelgroep voor ogen heeft. (Ook nobel natuurlijk).

Wil van der Meer weet me als Teiresias af en toe te boeien. Maar verder vind ik het als verwende toneelliefhebber bedroevend slecht. Met als dieptepunt het banale slot, het misbruiken van het publiek voor marketingdoeleinden.