In “Stand Up” zit een slimme, mooie, maatschappijkritische en spannende voorstelling verborgen, maar hij komt er niet altijd uit. Er wordt op een geraffineerde manier een spel van waarheden gespeeld met het publiek, wat soms spannend en soms verwarrend werkt. Met name de keuze om een groot deel van de voorstelling te laten bestaan uit bewust slechte cabaretacts - en het feit dat ze slecht zijn ook te benoemen - is een dwingende. De verwarring die ontstaat (als het grappig is: ‘mag ik hier om lachen?’ als het dat niet is: ‘waarom kijk ik hier naar?’) zorgt ervoor dat je als publiek veel moeite moet doen om niet af te haken. Toch krijgt de voorstelling op een paar momenten vleugels. Dat gebeurt vooral als we weer zitten te kijken naar dramatiek in plaats van imitatie en de acteurs dus de kans krijgen om echt te spelen en niet te stand-uppen. Buijsman is dan fenomenaal, Mark Kraan ontroerend. De regie zit vol met rake (en rakende) observeringen van ‘hoe het echt is’ en ‘hoe mensen echt doen’ en de vormgeving is prachtig en onbeschaamd theatraal. Meer van dat asjeblief, Matthijs, en minder van dat stand up-gedoe. Het blijft wel theater.