Silent John, what have you done

Meer een theatraal concert dan een muzikale theatervoorstelling is ‘Songs at the end of the world’ van de acteurs van Wunderbaum en de band Touki Delphine. Na het zien van de trailer en het feit dat de voorstelling, waarschijnlijk door een tekort aan interesse, van de grote zaal omgezet was naar toneel-op-toneel voor maar 100 toeschouwers, ging ik met enige tegenzin naar de Stadsschouwburg. Het theatrale concert bood me echter iets wat ik nog nooit gezien en ervaren heb, wat vernieuwend en inspirerend was en me daardoor verraste. De groep van performers lijkt voornamelijk in de uitvoering van de muziek enorm goed op elkaar ingespeeld en gaf de indruk al jaren met elkaar te werken en alhoewel me gedurende de gehele voorstelling een gevoel bekroop dat er iets miste op theatraal of dramaturgisch gebied, wisten de performers me hiermee een aantal keren diep te raken.

De totale leegte van een Antarctische ijsvlakte is een pracht metafoor voor een tijd en ruimte om opnieuw te kunnen beginnen, afgescheurd van verleden, heden en toekomst. Het decor kent bijna enkel praktische onderdelen zoals één enkel ijzig achterdoek en de instrumenten waarmee de muziek naar de toeschouwers gebracht zal worden. Door het povere gebruik van decor komt de nadruk te liggen op het verhaal van de performers, in tekst en muziek, een verhaal dat dichtbij komt omdat het persoonlijk is en direct vanuit de performers tot het publiek lijkt te komen. Er wordt een droomwereld geschapen over de dromen en jeugdherinneringen van de performers waardoor een idealistische wereld gecreëerd wordt waarin de toeschouwers meekunnen deinen op de gevoelens en melodieën die ze worden aangereikt. Deze wereld aan het einde van de voorstelling nog versterkt door een prachtige beeldende onderwater scène waarin grote kwallen door water lijkten te walsen en waar één van de performers de stille wereld van het ijskoude Antarctische water al duikende wil ontdekken. Hoe mooi deze visuele scène ook is en hoeveel indruk deze ook maakt, toch kan ik het dramaturgische nut niet vinden en de in deze voorstelling opgetrokken waanwereld komt mij echter iets te ideaal voor om me echt te raken. Ik mistte een tegenwicht tegen alle mogelijkheden. Af en toe werd een keerzijde als een soort blindedarm achter een scène geplakt, maar werd deze niet genoeg uitgewerkt om een echte indruk achter te laten. Ook zaten er voor mij in de voorstelling nog net iets te veel leegtes tussen scènes waardoor ik een gevoel kreeg dat de voorstelling nog niet genoeg gepolijst was om te kunnen toeren.

Kortom beeldend en muzikaal een pracht van een voorstelling, vernieuwend en daardoor interessant, maar op dramaturgisch gebied en qua afwerking van het geheeld zouden er nog net iets meer spreekwoordelijke puntjes op de ‘i’ gezet moeten worden om vervolgens nog dieper te kunnen raken.