´Koos Terpstra keert terug op het schouwburgpodium´, zo luidt de introductie op de site van het Zuidelijk Toneel en ik herken zijn ´huis-stijl´, die ik vele malen bij het NNT bewonderde, direct. We zijn echter inmiddels een paar jaar verder… Vervreemdende trucjes kennen we nu wel en hebben niet langer het beoogde effect, met het door de vierde wand breken verras je het publiek anno 2010 niet meer en de vermoeiende oninteressante dialogen raken me in het geheel niet. Tekstueel gezien vind ik het ronduit slecht en haast kinderlijk simpel. Heel enkel hoor ik treffende dingen, maatschappij kritiek, actualiteit…maar als deze zelfde woorden even later terug keren versterken ze niet de boodschap, maar galmen ze betekenisloos over het toneel. Het overdadige decor is mooi en wekt de interesse, echter worden er geen mooie beelden mee gecreëerd en lijkt het enkel een gadget met een goede amusementswaarde. Het contrast tussen de acteurs is groot. Drie jonge meisjes doen aan jeugdtheater, Wolter Muller schreeuwt zijn ´one man show´, Justus van Dillen verrast met kwaliteit en Lotje van Lunteren weet me eenmalig te ontroeren met haar monoloog over de triestheid van het huwelijk. Mede dankzij de ´uitleiding´ door Titus Muizelaar als zichzelf, toch één gewei. Deze tekst van Koos Terpstra redt het niet op het toneel, want je blijft zoeken naar de moraal, maar als de flyer al aankondigt dat Koos niet houdt van ´moralistisch gedoe´ is het als met een naald in een hooiberg…