Prometheus, stop met schreeuwen, kijk me recht in mijn ogen, neem adem en raak mijn hart!

De mensen van het NNT vind ik altijd enorm vriendelijk en gedurende de afgelopen maanden ben ik zo vaak deel geweest van voorstellingen en nevenactiviteiten omdat ik het belangrijk vind dat hèt stadgezelschap van Groningen een stevige plaats krijgt in haar stad. Hoewel het NNT en haar medewerkers mij nu al zover krijgen dat ik mezelf, in de eerste alinea van mijn Moose-recensie, al begin in te dekken voor hetgeen ik in latere zinnen zal verwoorden, en hoezeer ik ook met groengekleurde elanden zou willen strooien, kan ik dit wederom niet bij Prometheus, haar nieuwe grote zaalproductie.

Een adembenemend mooie vuurbal daalt in het diep donker ter aarde en lijkt een voorbode voor een doordringende voorstelling, maar wanneer het licht ontsteekt vervalt alles wederom in een oerwoud van chaos waar zelfs met een intellectueel hakmes nog bossen onbegrijpelijke bamboescheuten in je gezicht slaan.

De kern van de voorstelling zit vooral in de, door Ko van den Bosch (de eerder geprezen Tovenaar van het Woord) geschreven, tekst waardoor de kritiek op het huidige politieke beleid in een steeds opnieuw beginnende stroom over het publiek wordt gekotst. Wat kan het publiek met deze uitstorting van gal van de makers wanneer geen enkele ruimte gelaten wordt voor een eigen mening of bezinning van wat de prachtig vormgegeven woorden haar willen zeggen?

Dat de chaotische voorstelling een spiegel is die de ordeloosheid van de hedendaagse samenleving laat zien lijkt me duidelijk, maar door de enorme hoeveelheid aan gelijktijdige gebeurtenissen is het bijna onmogelijk om tot de kern te komen. Hoewel ik een groot voorstander ben van artistieke uitdaging, vind ik het oneerlijk om één te bieden die zoveel van je toeschouwers vergt dat zij zich afvragen of dit überhaupt mogelijk is.

Tot slot vind ik de Prometheus-mythe creatief gebruikt en met mijn voorliefde voor de antieke mythologie spreekt het me aan. Wanneer deze brenger van het vuur, door het NNT opgevat als de brenger van de passie en creativiteit en getoond als personificatie van de kunst en haar makers, echter aan het einde van de voorstelling verslagen op zijn rug gaat liggen, lijkt het of de kunst zichzelf overgeeft aan het doven van de vlam en niemand kan me overtuigen dat, dit hetgene is dat het NNT mij wil laten geloven. Waarom rebelleert Prometheus niet tegen de dovemans oren van de ‘gewone’ en de ongewone man?

Prometheus, stop met schreeuwen, praat tegen me, zonder poeh-ha, zonder opzettelijk grove bewoordingen, kijk me recht in mijn ogen, neem adem en raak mijn hart!