In een voormalige atoomschuilkelder ergens in Amsterdam zorgt een tram op de brug erboven voor het geluid van de inslagen van een mortier. In de koude, klamme bunker een voorstelling met twee officieren uit de eerste wereldoorlog, rond een kachel. Die officieren, gespeeld door Vincent Rietveld en Ward Weemhoff, ontpoppen zich gaandeweg als twee estheten, als twee aristocraten van de geest, die, terwijl ze regelmatig opschrikken van de oorlogsgeluiden (het oorverdovende gedreun van een passerende tram) ons duidelijk proberen te maken dat de essentie van het leven ligt in het kunnen genieten van kunst.

De kunst al vrouw die door iedereen wordt misbruikt, de kunst als neger die door iedereen wordt vertrapt, dat zijn de metaforen waarmee Rietveld en Weemhoff openen in hun protest tegen het doorgeslagen economische denken over kunst in het Nederland van nu. Heel traag, heel gedragen doen ze dat. Daarna wordt hun spel fysieker, sneller ook, opstandiger, met als hoogtepunten de dans met de geweren en de stoelen, en het perfect geacteerde duet van de woede, waarbij het nu niet de acteurs maar de woorden zijn die dansen.

Door naar kunst te verwijzen, door uit kunst te citeren, en door kunst te zijn, is deze voorstelling een pleidooi voor non-entertainende, inspirerende en esthetische kunst. En daarmee ook een hart onder de riem voor wie zich, zoals ik, een leven zonder de troost die schoonheid biedt, voor wie zich een leven zonder de mogelijkheid te genieten van contemporaine kunst, niet kan voorstellen.