Bijzonder…, is het eerste woord wat me te binnen schiet na het zien van mijn eerste Jacop Ahlbom. Geïnspireerd door Buster Keaton brengt Ahlbom met Lebensraum de stomme film naar het theater. De eerste paar minuten maak ik me een beetje zorgen, want anderhalf uur lang slapstickachtige humor en mannetjes in Charlie Chaplin kostuum stemmen mij niet gunstig. Gelukkig blijkt Lebensraum niet zozeer inhoudelijk, als wel beeldend veel meer dan “stom” te zijn. De mime-achtergrond van Ahlbom is duidelijk zichtbaar, maar wordt gecombineerd met acrobatiek, aandacht-trekkende-muziek van Alamo Race Track en een interessante, zeer verrassende vormgeving. Het narratief is simpel en blijft een beetje hangen op een Suske en Wiske niveau, maar de uitvoering ervan durf ik bijna briljant te noemen. De “acteurs” die duidelijk eigenlijk dansers zijn, hebben mij en hun eigen fysiek volledig in hun macht. Ze tonen een theatrale choreografie waarbinnen ze een indrukwekkende spierbeheersing en een excellerende samenwerking zichtbaar maken. Ondanks dat ik er van overtuigd ben dat elke truc goed voorbereid is, brengen de (letterlijke) bokkesprongen een zeker gevoel van spanning met zich mee en blijf ik ademloos toekijken. Met een enorme snelheid komen we tot een einde en wacht ik even flabbergasted af tot ik weer overga op rustig adem halen. Ik zag niet eerder zoiets in het theater en was hier wel aan toe. Bijzonder… én indrukwekkend is Lebensraum zeker, maar vanwege het gebrek aan een diepere laag moet ik de term vermakelijk gebruiken en kenmerkt de voorstelling zich toch ook door het wel erg vluchtige karakter.