Vrijwel meteen na de introductie zit de circusdirecteur tegenover zijn vrouw. Zwijgend. Met trage gebaren spiegelen ze elkaars bewegingen. Typisch de stijl van gastregisseur Ria Marks denk ik dan nog. Maar nadat ze even haar handtekening heeft gezet, schotelt ze ons meteen daarna in een vervaarlijk hoog tempo de ene schitterende circusact na de andere voor.

Waarbij opvalt hoe goed Marks gebruik maakt van de kwaliteiten van de NNT-acteurs. De ontzettend lenige Klara Alexova bijvoorbeeld als tere babygiraffe. Peter Vandemeulebroecke heeft precies de looks voor schietende cowboy en grommende leeuw. Wil van der Meer, met zijn fijne mimiek en lichaamstaal, natuurlijk, als circusdirecteur. En vooral Maartje van de Wetering. Hoe ze, terwijl ze acrobatische hoogstandjes verricht, de aria van de Koningin van de Nacht zingt.

‘Een voorstelling over een circusfamilie die het hoofd boven water probeert te houden in tijden van crises en massa-amusement.’ Zo staat het in de flyer. Dat ‘in tijden van crises en massa-amusement’ maakte me een beetje huiverig. Maar gelukkig. Niks geen obligaat maatschappijkritisch gedoe. Gewoon heel goed gemaakt amusement. Op zaagsel. Over het circus. Met niet meer dan een lichte knipoog naar dat circus. Want dat is mede de kracht van deze voorstelling: het blijft subtiel, nergens wordt het lollig of plat.