Of het helemaal terecht is al een recensie te posten over deze laboratoriumvoorstelling weet ik niet. Echter zijn er genoeg woorden over te schrijven, dus bij dezen. ´Dacht je dat inmiddels alles is gezegd en geschreven over de liefde? Peter Vandemeulebroecke dacht van niet. Hij bewijst het tegendeel met Ik heb genoeg, lief.´ Zo kondigt het NNT de voorstelling aan. Hierdoor verwacht ik nieuwe filosofieën over de liefde of anti cliché monologen, maar van echt hoogdravende verrijkende tekst is geen sprake. Duidelijk is dat, wat wij te zien krijgen vanuit een fraai geconstrueerde houten ´doos´, nog in ontwikkeling is. Ietwat ongestructureerd vanwege een zogenaamd ´nieuw´ lichtplan? Voordrachten vanaf papier en een veel schijn spontaniteit… Of is het echt de eerste keer dat Peter bloemen voor zijn Hanna mee brengt? In elke geval is het een vermakelijk schouwspel, is er sprake van een groot saamhorigheidsgevoel onder het publiek, storen de ´gadgets´ niet en brengen de liedjes van Peter net dat stukje diepgang (en ook de humor) waar ik op hoopte. De kracht van de voorstelling zit hem denk ik in de bestaande liefde tussen het stel, samen dragen ze dit onvoltooide project dat vol potentie zit met tederheid, als een document van hun liefde. Prachtig slotbeeld ondersteund door ware woorden, die ons een welbekende liefdesles leren.