Magne van den Berg schreef een subtiele tekst over genegenheid en over het verlangen om niets te hoeven. Een verhaal over een broer en een zus in het huis en vooral in het echtelijke bed van hun overleden ouders. Waarbij halverwege ‘de hem’ van de zus opduikt. Subliem geschreven. En gespeeld op een manier die van begin tot het eind raakt.

De personages praten met elkaar in de derde persoon, dat lijkt afstandelijk, maar uiteindelijk blijkt daardoor dat wat we zien en horen niet afstandelijker wordt maar juist indringender.
De broer: ‘De broer zegt: het was nooit ingewikkeld tussen ons.’
De zus: ‘De zus zegt: nee.’
De broer: ‘De broer zegt: we deden het gewoon.’

‘Tekst en handelingen lopen zoveel mogelijk niet synchroon’, schreef Magne van den Berg voor. Meestal illustreren de handelingen van de acteurs hun woorden dan ook niet, maar glijden ze er net een beetje langs. Naarmate de voorstelling vordert, blijkt hoe effectief die regieaanwijzing is, en hoe goed regisseur José Kuijpers en de acteurs ermee zijn omgegaan. Want mede door die manier van spelen behouden de intieme incestueuze gesprekken tussen broer en zus en de intieme handelingen tussen de acteurs een grote mate van zuiverheid.