Wat een lelijke parade van clichés. Wat een lelijke, lelijke, lelijke parade van clichés over travestieten en theaterclichés zoals melancholische blikken in denkbeeldige leegten, een versleten dansvloer met Pina Bausch caféstoeltjes die uiteraard een keer worden weggeschopt. En hoe schokkend blij en opgelucht de hele zaal is, want alle aanwezigen, inclusief de hoogintelligente programmeur snáppen alles aan deze voorstelling, iedereen ként en herkent alles en iedereen heeft uiteraard door hoe SLIM het is dat er een jonge man mee doet, anders is er geen contrast met de oude mannen en men hoort de handig gemonteerde soundscape en ziet de overgangen tussen licht vrolijke groepsdansjes en kunstzinnig lege scènes met geënsceneerd ‘heftig’ gevecht, geënsceneerde huilbui en smaakvol galmende operamuziek van achter de coulissen uit zogenaamde ‘verten’. Oh wat vreselijk! En waarom máákt iemand dit? Het is zo leeg dat zelfs de leegte eruit verdwenen is. Wat zegt dit over de maker? Dat hij het clichéboekje beter uit zijn hoofd kent dan de slager op de hoek? Dat hij travestieten aandoenlijke oude apen vindt? Oh kon ik voorstellingen verbieden dan verbood ik deze meteen.