Jan Decleir en Koen De Sutter vroegen Pjeroo Roobjee om een nieuwe bewerking van de legende over de man die zijn ziel verkoopt in ruil voor jeugd, schoonheid, geld en antwoorden op zijn stoutste vragen. Roobjee volgt in zijn versie grotendeels Goethe maar legt het accent op de sappige passages met Gretchen. In zijn eigen unieke taal: ‘De ontvangster van zijn zoenen beantwoordt het getal zijner kussen en tatelt: ik zou u kunnen opeten, lieveke, met zo danig wreed veel goesting zie ik u keinijg gaarne.’

Ik heb genoten van de barokke schrijfstijl, gesmuld van het originele taalgebruik van deze Vlaamse kunstenaar/schrijver. Af en toe gegrinnikt om zijn bizarre vondsten. Archaïsche spraak en neologismen gewoon in dezelfde zin. Al dan niet zelf verzonnen middelnederlands en hedendaags door elkaar. Te pas en te onpas. Alsof hij de woorden eerst met klodders tegelijk op het doek smijt en ze pas dan met een fijn penseeltje rangschikt. Heerlijk. Ondertussen is het ook inhoudelijk een boeiende tekst. Bijvoorbeeld de passage die begint met Gretchen’s vraag ‘Dus gelooft gij niet. Dus.’ Of aan het eind, als de zaal doodstil luistert als de waarheid, als de leugen, tot Faust doordringt.

En dan het acteren van Decleir en De Sutter. Met alleen het krommen van zijn rug overbrugt Decleir de afstand van de Faust die de duivels op hun rapheid test naar de Faust die de klok twaalf hoort slaan. Met duivels genoegen schakelt De Sutter van Gretchen naar Mefisto. Maar vooral de meesterlijke manier waarop ze de tekst zeggen. Wat een goddelijke dictie. Van allebei.

Is Zuidpool’s versie van het verhaal van Faust’s pact met de duivel een tragedie? Of eigenlijk toch meer een komedie? Een meesterlijk geacteerde heel komische tragedie vind ik. Een wreed goede voorstelling.