‘We zijn een nieuwe groep, een jonge frisse groep’. Dat zegt Peter Van den Eede in het eerste deel van een trilogie waarin De Koe zich probeert te herdefinieren. In Deel 1 Wit keren de leden van de nieuwe groep terug naar de onbevangenheid van hun jeugd. We horen Van den Eede (wit overhemd, witte verf) bijvoorbeeld over zijn eerste kus, Natali Broods (maagdelijk wit jurkje) over de nieuwe keuken van haar ouders, en Willem de Wolf (kek wit colbertje) over zijn kinderjaren in Groningen.

Het zijn losse scènes, voornamelijk monologen, de drie acteurs richten zich daarin direct tot het publiek, hun enige interactieve teksten zijn opmerkingen als ‘sorry ik dacht dat je al klaar was’ (tegen elkaar) of ‘heb ik dat al verteld?’ (tot het publiek). Pas in de laatste scène, de sterkste vind ik, wijken ze daarvan af. Dan voeren de drie aan de ontbijttafel een luchtig twistgesprek waarin ze uit de losse pols Hegel, Fichte en andere filosofen citeren.

Ze zijn er alle drie goed in. In het rechtstreeks op het publiek spelen. Peter Van den Eede is er zelfs een meester in. Het is natuurlijk een effectieve manier om de toeschouwers in het verhaal te krijgen, en te houden, verleidelijk dus om zo’n vorm te herhalen en te herhalen. Maar al gauw ligt dan het verwijt ‘trucjes’ weer op de loer. Ik ben benieuwd hoe de groep in het tweede deel (Rood) en het derde (Zwart) die oude valkuil gaat vermijden.