Vijf jonge mannen spelen vijf jongens. Vechtend en met andere bewegingen drukken ze hun gevoelens uit. Half ontkleed gaan ze te ver tegen de zwakste. ‘Kijk eens wat we durven’, zeggen ze voortdurend. Zonder tekst. Met stoeien, streetdance, ballet, zang. Met scheerschuim. Veel scheerschuim. Met bier. Van de supermarkt. Ze zoeken, al bewegend, naar die ideale wereld, naar die jongensfantasie, waar alles nog kan. Met agressie. Met onhandige tederheid. En met veel bier. Burp!

Ja, zo zijn jongens. Ja, zo zitten mannen in elkaar. Heel mooi en heel nauwkeurig wordt dat allemaal verbeeld. De manier waarop in Chicks een thema met beweging en dans wordt uitgewerkt doet me niet alleen denken aan Rennen van Kopergietery, maar ook aan het werk van Platel en van Fabre (Lisbeth Gruwez dansend in de olijfolie). Chicks past in dat rijtje, past in die rijke traditie van het Vlaamse bewegingstheater.

Ben je vrouw of meisje. Met broers, met een vriendje. Dan herken je vast wel iets. Misschien zul je na deze voorstelling kunnen lachen om het af en toe vreemde gedrag van je broers, je vriend, je man. Ben je juf, sta je voor de klas. Dan is dit verplichte kost. Dan moet je deze voorstelling gewoon zien.