Niet eerder moest ik een voorstelling zolang laten bezinken, voor ik wist welke woorden er in deze minirecensie geplaatst zouden worden. Indrukwekkend dus, tegelijkertijd teleurgesteld dat enthousiasme niet tot het schrijven aanzette. Dat er geen sprake gaat zijn van een sprookjesachtig wonderland is gelukkig in de afschrikbarende flyer van de voorstelling al te lezen. Toch vangt de voorstelling aan met Maartje van de Wetering die een verrassend goede kinderlijke Alice neer zet, terwijl ze spreekt over de toekomst die zal ´neerdalen´ en ons de rest van de voorstelling betovert; niet alleen door wat ze zegt, maar ook door een ware acteerprestatie! Een gewei gaat vol overgave naar het toneelbeeld en de scenografie van André Joosten, prachtig! Regisseur Ko van den Bosch gebruikt de oh zo bekende aspecten uit het oorspronkelijke sprookje op een fantasievolle manier, grappig… maar de poëtische vertaling van Nicolaas Matsier biedt ook ruimte voor een vertolking van de bezorgdheid van de regisseur over de hedendaagse maatschappij, waarin kinderen niet echt meer kinderen zijn en waar ´humor en lef de enige houvasten zijn´. Wil van der Meer benadrukt deze grimmigheid met zijn rol als de vader van Alice, terwijl hij als ´het witte konijn´ de zaal bij aanvang plat krijgt. Een breekpunt vond ik de bijdrage van Joris Smit, die als zeer creatieve ´Chesire Cat´ een speech houdt waardoor het publiek zich beseft dat dit stuk echt ergens over gaat. Niet de meest toegankelijke voorstelling van het NNT, hoewel de titel anders doet vermoeden. Rumoer onder het jonge publiek, dat ik uiteindelijk buiten de schouwburg toch ´ik vond het gaaf´ hoor zeggen.