Moose in de Pers

Een muis die brult

Er was eens een mooi sprookje dat ergens in 1995 begon en in 1996 eindigde. Hoewel, het eindigde niet echt. Het verhaal slaapt tot het wordt wakker gekust. Het sprookje heet Exdata en werd geschreven door de exen van het digitale theatertijdschrift Datum. De exen zagen zichzelf als kritische theaterliefhebbers en ambitieuze webdesigners. In 1995 schoolden ze samen in een gekraakt pandje dat gebruikt werd voor avant-gardistische tentoonstellingen en performances. De kachel deed het niet, maar de thee was warm en de sigarettenrook wekte de indruk dat er een groot vuur laaide. De discussies waren verhit, dat scheelde ook.

De exen spraken over een droom - een digitaal theatermagazine waarin actuele voorstellingen en discussies zouden worden belicht, mensen hun reacties konden achterlaten, en mooie dingen zouden zijn te zien. Ze voelden zich gesteund door de tijdgeest, al hadden weinigen toen al een internetaansluiting. Kranten en tijdschriften waren in een klap slome media geworden waar de liefhebber niks aan had. Toneel Theatraal en Notes waren bijna ter ziele gegaan, dus de tijd was rijp voor een revolutie. Met hoge verwachtingen gingen ze aan de slag. In 1995 werd het internet steeds visueler. Het was dus een passend medium voor de hooggestemde idealen van de exen want die wilden niet zomaar kale tekstdocumenten plaatsen. Ze wilden webkunst produceren in samenwerking met dramaturgen, tekstschrijvers, beeldend kunstenaars en theatermakers. Webspecifiek werd een gevleugeld begrip. Voor minder ging de club exen niet.

Zo gezegd, zo een paar maal gedaan. Een paar mooie, visuele, kunstzinnige documenten zagen het licht: over Emio Greco en Pieter C. Scholten, in de tijd dat geen enkele commissie hun geld wilde beloven. Over Maaike Bleekers' visie op het gebruik van het lichaam in theater, over de noodlijdende danswerkplaatsen en over architectuur. De matrix op de openingspagina beloofde van alles maar werd niet waargemaakt. De club viel uit elkaar.
Sindsdien slaapt de website. Er is nog maar één ex die hem af en toe uit coma haalt.

Ondertussen is een clubje enthousiaste studenten theaterwetenschappen opgestaan om het te vroeg geboren idee van een digitaal theatertijdschrift te verwezenlijken. En het lukt ze. De website slaapt niet. Integendeel. Hij is springlevend en kietelt elke bezoeker terug te keren. Elke maand worden er minirecensies geschreven, plusjes en minnetjes uitgedeeld aan acteurs, voorstellingen, beleidsmakers en zakelijk leiders. Roddels worden verspreid en meligheden uitgewisseld. De studenten zijn niet gek. Ze koesteren geen pretentieuze verlangens over de mogelijkheden van het web. Ze gebruiken het als spreekbuis, niet meer en niet minder. Ze hanteren een straight forward aanpak: geen plaatjes, zeker geen scroll-pagina's van bewust vijftig centimeter breed, wel van vijftig centimeter lang. Geen labyrintische diashows, wel een doolhof van actualiteiten. Sympathiek en helder, geen vorm, wel inhoud, met een korreltje zout. Geen sprookje, maar realiteit. En die realiteitszin is precies wat een website nodig heeft om zichzelf en zijn bezoekers wakker te houden.

www.desk.nl/~exdata
www.moose.nl

Klazien Brummel in haar column 'World Wide Web' in TM, januari 2000

Terug naar Moose in de Pers