oude meuk

Festival

Holland Festival 2001

In totaal zijn er 19 Minirecensies geschreven op Holland Festival 2001. Dit zijn nummers 11 t/m 19.

< vorige - pagina 2

Een soort kruising tussen Kabouterland in de Efteling en het computerspel Myst. Heerlijke semi-zweef, waar je heel mellow van wordt. Logistiek een meesterwerk. Ik vond bovendien dat het orakel ook nog een goed antwoord heeft gegeven.Niet geschikt voor cynici, though.

FB gezien: 9/6/01 tijdens Holland Festival

Eindelijk weer eens onversneden Fluxus op het toneel, met Yoko Ono|s Voice Pieces for Soprano en George Maciunas| Carpenter|s Piece. Sonic rules!
(AK, gezien 14/6/01, tijdens Holland Festival)

Omdat er iemand vloekend en tierend de zaal verliet na de openings-act, zal ik U verraden dat de kip gedrogeerd is en niet echt wordt gekilld. Heb ik via de zaalwacht kunnen achterhalen. Dus wel dezelfde kip, en geen boze belletjes naar de dierenbescherming.
(AK, gezien 15/6/01, tijdens Holland Festival)

Indringend, dreigend spel tussen acteurs, objecten, poppen en (dode) dieren over macht, dood en manipulatie. Een politieke, freudiaanse, kafkaiaanse Oedipous, waarin inCeSt en InSeCt tot elkaar komen. Met (elke voorstelling een andere) kip.
(DR, gezien 14/6/01, tijdens Holland Festival)

Nog een minirecensie voor |True Love|? Ja! Ik vond het risicovol, zinderend, |environmental| acteursgeweld. Daar waar het taboe verdwenen is blijft schaamteloosheid en eerlijkheid. Ruig en fascinerend toneel, met de mooiste naaktscene aller tijden. Trouwens, voor wie |Een soort Hades| heeft gezien: viel je niet iets op aan de rol van Kees Hulst???
(DR, gezien 11/6/01, tijdens Holland Festival)

Het begin is een beetje rommelig en aan het eind zakt het in, maar daartussenin is het prachtig; woest en aards; ik was vergeten dat Ivo dat kon, na alle India Songs en Alicen in Bed. De acteurs hebben veel lol en er wordt veel moois gedebiteerd over liefde en sex. Toch licht onbevredigd na afloop; die Bach-suite op het eind, betekent die dat alle prachtige seventies deunen (Tomaat voor door |Do you know de way to Santa Fé| heenpraten!) eerder in de voorstelling ironisch bedoeld zijn? Dat zou wel heel erg zijn.. Dolly Parton rules, namelijk.

SvdB gezien: 11/6/01 tijdens Holland Festival

Het plotseling niet doorgaan van |Mean Streets| en een nieuw stuk zoeken, heeft Ivo van Hove en TGA volgens mij goed gedaan. |True Love| is zijn meest spontane en zelfs gepassioneerde toneelstuk in jaren. De tekst is prachtig, zappend tussen emotioneel beladen, grof en wijs. Het decor is ook erg leuk, zeker als het op het eind door de acteurs volledig herbouwd wordt. Niemand kreeg de kans om ongemerkt weg te sneaken, hetgeen wel gebeurde na een, wat mij betreft, nu al klassieke taart-sex-scène met Roeland Fernhout in de hoofdrol. Erg goed spel van Jorre Vandenbussche, Maarten Claeyssens, Kees Hulst en Fernhout. Maar wat de fok zeur ik, iedereen speelde erg goed. Dankzij hen zullen veel van de scènes me nog lang bijblijven. Thans kwamen Pierre Bokma, Kitty Courbois en Catherine Keijl (!) nog even langs en liet Job Cohen in de meest cruciale en mooie scene zijn mobiel afgaan (gewei!)
(RH, gezien 10/6/01, tijdens Holland Festival, try-out)

Geen vooroorlogse jazz in deze opera, maar wel een treffende vorm om het aangrijpende verhaal van J&J te vertellen; een orkest wat steeds kleiner wordt. Prachtig hoe muziek, beeld en verhaal elkaar hier ondersteunen. Toneelbeeld is simpel gehouden, maar zeer doeltreffend. Jammer blijft dat ook Nederlandse opera-tekst eigenlijk boventiteling nodig heeft, want ik verstond driekwart niet.
(LR, gezien 8/6/01, tijdens Holland Festival)

Van Hove begint weer een beetje de goede richting op te gaan na het debacle van de |Massacre at Paris|. Toch staat deze |True Love| nog niet helemaal op hetzelfde niveau als een aantal dingen die hij bij HZT maakte, maar het was dan ook pas een try-out.
Weer terug is in ieder geval het lekker rommelen met de ruimte: de Zuiveringshal is gevuld met een ei-vormig decor van hout en schuimrubber waarin het publiek op verschillende plaatsen zit. Ook leent zo|n schuimrubberen vloer zich lekker om te springen, te glijen en te smijten met acteurs, wat dan ook te pas en te onpas gebeurt. Helemaal leuk wordt het wanneer aan het einde de helft van het publiek weggejaagd en in een woeste uitbarsting hun zitplaatsen grondig verbouwt worden. TGA verfrommelt de ruimte als een ouwe krant. Snoezig hoor, iedereen krijgt zo weer een soort jeugdig enthousiasme en dat had het gezelschap hard nodig. Een extra gewei trouwens voor Vandenbussche voor de enorme overtuiging die hij uitstraalt.
Andere Van Hove-gimmicks keren ook weer terug. Voor een dansje zo nu en dan draaien de acteurs hun hand niet om. Jammer alleen dat het daarom zo ongeinspireerd overkomt. Ook worden de nodige aangename liedjes aan elkaar gemixed om als een haast continu geluidsdecor te dienen.
Toch heeft het stuk nog niet helemaal zijn draai gevonden. Na een half uurtje wordt het toch wel vervelend dat het nergens heen gaat en het einde is te lang (hoewel wel mooi gespeeld door Hulst).
Best een aangenaam avondje gehad dus. Jammer alleen dat het pas nu heel langzaamaan weer iets begint te worden met TGA.
(TvdS, gezien 5/6/01, tijdens Holland Festival, try-out)

< vorige - pagina 2