oude meuk

Festival

Oerol 2003

In totaal zijn er 23 Minirecensies geschreven op Oerol 2003. Dit zijn de laatste 10.

pagina 1 - volgende >

Het is heel simpel: de muziek van deze Kift-opera is prachtig en daar blijf je voor zitten. Het verhaal is onbegrijpelijk en blijft dat ook. Mochten ze nog een keer zoiets maken dan kan het echt prachtig worden met een begrijpelijk verhaal. (Ik begreep er met de folder ook niks van).
(AE, gezien 17/6/03, tijdens Oerol)

Alle elementen die de muziek van de Kift zo intrigerend en meeslepend maken (eigengereide instrumentatie, dwingende ritmes afgewisseld met verstilling etc.) zitten ook in deze mini-opera, maar het komt niet lekker van de grond. Misschien omdat het verhaal te vaag is (zonder de begeleidende folder is er weinig van te begrijpen), of omdat er zo nadrukkelijk in gezongen wordt (al is Mariecke van der Linden een aangename toevoeging aan de Kift, sinds hun filmsamenwerking), of omdat de "liedjes" eigenlijk ontbreken. Ik weet het niet, ik had er veel van verwacht, maar er komt weinig uit.
(LR, gezien 21/6/03, tijdens Oerol)

Nog zeer schetsmatige voorstelling, maar in de tweede helft komt de samenhang er beter in. Paul van der Laan steekt flink boven de rest uit, blijkt ook met flinke lappen tekst prima uit de voeten te kunnen. Van mij mag dit nog wel verder worden uitgewerkt, tot een iets volgroeider geheel: nu al erg veel groeipotentieel.
(LR, gezien 21/6/03, tijdens Oerol)

Het wordt aangekondigd als dans, maar is eigenlijk meer mime. Qua structuur lijkt het begin wat rommelig, tot later blijkt dat de echte chaos nog moet komen. Veel gooi- en smijtgrappen, leuk maar er blijft niet veel van hangen.
(LR, gezien 21/6/03, tijdens Oerol)

Eclipse op de langste dag van het jaar... veel prachtige plaatjes, mooie production value, goed gebruik van ruimte, licht en muziek. Waar nog wel aan gewerkt mag worden is de dramaturgie: het is nog wat vondsterig, sommige lijntjes worden niet afgemaakt, of staan onduidelijk ten opzichte van het geheel, en het eind is nogal abrupt (waarom die toren, er gebeurt weinig mee...).
(LR, gezien 21/6/03, tijdens Oerol)

Dit was best wel een mooie voorstelling, gebaseerd op de Titaantjes. Je kunt zien dat ze hem op Terschelling gemaakt hebben: er hangen schilderingen van het landschap, op de muren hangen teksten uit Titaantjes etc. Het stuk wordt gespeeld door vier mannen: een daarvan blinkt echt uit (Paul van der Laan, bekend van Bambie, de bambie-invloeden zijn dan ook goed zichtbaar). De anderen acteren gewoon wat minder. Ondanks de krapte in het schuurtje (te veel kaartjes verkocht) en de veel te late aanvangstijd voor zo'n mooi tekststuk (23.30) heb ik er een goed gevoel aan over gehouden.
(AE, gezien 17/6/03, tijdens Oerol)

Dit stuk werd mij door veel mensen aangeraden en ik snap geloof ik ook wel waarom. Je ziet eraan af dat het degelijk Theater is. De acteurs zijn goed en ze hebben het stuk gebaseerd op een klassieker (Woyzeck) en verweven met eigen teksten, liedjes, verkleedpartijen, dansen enzo. Op het schoolbord kun je de opzet van de voorstelling precies volgen. Het speelt zich naar goed Oerols gebruik af in een schuurtje, je zit in een soort cafe-opstelling en de acteurs lopen af en toe ook rond. Geweien dus voor de goede acteurs en de mooie ambiance, maar jammer genoeg wel een blikje voor het te vage verhaal.
(AE, gezien 16/6/03, tijdens Oerol)

Een hele verrassende voorstelling, confronterend, eerlijk en ontroerend. De acteurs waren bijzonder indringend. Je wordt een met de voorstelling, letterlijk meegesleurd in het verhaal. Een hele nieuwe vorm, dit verwacht je niet. In het begin durfde ik niet te kijken naar de acteurs, zo dichtbij. Je maakt letterlijk deel uit van de voorstelling en moet telkens je positie opnieuw bepalen. Ik verloor het gevoel van tijd. Na afloop verpletterd naar de Waddenzee getuurd. Mindblowing!
(RN, gezien 18/6/03, tijdens Oerol)

Vier jonge mensen laten naar zich kijken, naar hun verdriet en naar hun zo herkenbare onhandige manier van met elkaars verdriet om te gaan. Dit is dichtbij-theater, spanning die ontstaat door wat de spelers allemaal niet doen. Je krijgt als toeschouwer geen enkel handvat om afstand te nemen, en dat is prachtig. Soms wordt hun onhandigheid hilarisch grappig, ongeveer zoals een alledaags woord grappig wordt wanneer je het honderd keer achter elkaar zegt. Een extra gewei voor de sterke combinatie van beweging en tekst, én een gewei voor het functioneel gebruik van film. O.a. nog te zien 25 en 26 november in de Brakke Grond.
(BvP, gezien 14/6/03, tijdens Oerol, try-out)

Herinneringen aan de kerstuitvoering van mijn zesde klas lagere school drongen zich op tijdens deze voorstelling. Een vrouw en een man trakteerden ons op een uur lang overacting en onduidelijk gehuppel. De man speelde een inboorling en die kunnen zoals bekend niet praten. Deze handicap compenseerde hij door gedurende de hele voorstelling te kijken alsof hij erg nodig moest poepen. Zijn deel van het gehuppel werd begeleid door een dame op een trommel, die in haar vrije expressie niet gehinderd werd door maat- of ritmegevoel.
Dit alles leidde nogal af van het barokkwartet, dat niet onaardig speelde. Een gewei voor die andere herinnering aan mijn lagere schooltijd: je lachen proberen in te houden.
(BvP, gezien 18/6/03, tijdens Oerol)

pagina 1 - volgende >