oude meuk

Festival

Holland Festival 2003

In totaal zijn er 18 Minirecensies geschreven op Holland Festival 2003. Dit zijn de laatste 10.

pagina 1 - volgende >

Erg fraaie mevrouw die in een erg fraai decor heerlijk soepel en met een groot nonchalance strenge en strakke bewegingen neerzet. Ik vond dit mooi. Mischien ook omdat er een soort brug is geplaatst tussen naiviteit en politiek bewustzijn. Of misschien omdat ik Anne Teresa de Keersmaeker vlak voor de voorstelling zo lief met haar dochtertje in de weer zag zijn.
(RH, gezien 27/6/03, tijdens Holland Festival)

Marthaler blaast het stof van oude Schubertliederen. Ik heb me enorm vermaakt met de dwarse interpretaties van de klassiekers. Voor het eerst hoorde ik ook hoe vunzig het Bächleintje is, waar onze Müller zijn wandelstaf wel eens lekker in wil dopen. Marthalers personages ontroeren me altijd in hun onbeholpen poging te leven. Aan het eind iets te lang en lang niet alle toegevoegde liederen waren even verrijkend. Enorme tomaat voor de locatie en vooral de tribune, wat een herrie en zo weinig intimiteit. Vallende en springende acteurs zijn ongelofelijk, maar ik begin het trucje nu wel een beetje te kennen.

Floortje gezien: 22/6/03 tijdens Holland Festival

Nora, een muziekdoos: De geweldige, dure, Duitse loft waar de familie Helmer in woont, draait rond en rond en rond. Eerst best opwindend maar op een gegeven moment toch niet meer interessant en zelfs vervelend: "Daar gaan we weer". Naast het decor was ook het spel behoorlijk gestyleerd en tevens een beetje dood-geregisseerd, wat mij betreft. De agressieve energie van de acteurs beklijft uiteindelijk wel. Bij het slot zat ik ineens te snotteren. In al het geweld van decor en acteurs, raakte ik de point van het stuk helaas een beetje kwijt (misschien kwam dit ook door mijn overconcentratie, de ondertiteling was op het eerste balkon in de Schouwburg namelijk niet te lezen).
(VG, gezien 20/6/03, tijdens Holland Festival)

Heldere herinterpretatie van Ibsen, maar wel erg degelijk Duits dramaturgentheater. Na afloop konden we het over inhoud en interpretatie hebben; wanneer maak je dat nog mee?! Toch heb ik veel te zeuren: de acteurs die in het (overigens fantastische) decor de hele tijd maar trapje op trapje af moeten rennen; de overbodige herhalingen in het ronddraaien en de projecties; de afgrijselijke muziekkeus ook.
Uiteindelijk toch overtuigd omdat ik in de dagen erna steeds meer Nora's en Torvald's ontdekte in de stad.

Simber gezien: 20/6/03 tijdens Holland Festival

Spectaculair en intrigerend theater, maar beklijft niet. De toeschouwer mag leuk intellectueel puzzelen met badminton, tv-schermen en geluidseffecten, maar wat doet het er eigenlijk toe?

Simber gezien: 11/6/03 tijdens Holland Festival

Historische avond, schreeuwde het door me hoofd, dwars door dit behoorlijk harde concert. Maar historische concerten zijn voornamelijk ook gewoon concerten. Meneer Zorn had ook niet zo'n zin om ons te doordringen van de eenmalig-en bijzonderheid van het al. Mijn favoriete piep-knor plaat kan dus ook live gespeeld worden en we kunnen deze muzikanten met een gerust hart allemaal veels te goed noemen. Mike Patton, hoewel veel minder dan de oorspronkelijke Japanse schreeuwkunstenaar, deed leuk mee. Toch geen echte opwinding, wat ook erg lag aan de set-opbouw en dat ik niet mocht dansen.

FB gezien: 17/6/03 tijdens Holland Festival

Die hypnotiserende herhaling van Pina Bausch kan behoorlijk saai uitpakken! Al een uur voor de pauze deden al mijn ledematen zeer in dat krappe Carréstoeltje, terwijl je bij een meeslepende theatervoorstelling daar nauwelijks last van hebt. De oude dames en heren die het contacthof van Bausch bevolken hebben absoluut hun kwaliteiten, maar ze worden in een cirkelgang gedwongen die inhoudelijk te weinig om het lijf heeft en in het door Bausch zelf al te vaak herkauwde bewegingsidoom wordt gepresenteerd. Het had allemaal verdomd veel weg van een theatercursus waarbij je persoonlijke ervaringen moet verwerken; in het jongerentheater komt dan altijd een zojuist overleden opa of oma voorbij; de opa's en oma's in dit stuk hebben het vanzelfsprekend over hun eerste -misgelopen- liefde. En steeds moest iedereen aan de beurt komen met z'n niemendallerige belevinkje. Schiet toch eens op!In de pauze opgelucht de wijk genomen, met gelukkig nog wel een aantal onvervalst mooie beelden in het hoofd zonder nieuwsgierig te zijn naar meer.

AdV gezien: 14/6/03 tijdens Holland Festival

Deze voorstelling is wat je noemt een interessante mislukking. Belangwekkend, omdat de regie nogal wat raadseltjes opgeeft waar ik m'n hersens op kan breken. Mislukt omdat het sterrenteam ditmaal zo weinig bij me teweeg brengt. Anders dan de founding father en mother van Moose eerder lieten blijken, ben ik niet optimistisch over de groeikansen van deze productie. Ik vrees dat het, anders dan met de technische malheur aan het begin, met de Drie Zusters van Tga niet meer goed gaat komen.

GB gezien: 10/6/03 tijdens Holland Festival

Bruyère zegt in het Parool dat de straatkinderen in Enfants de nuit ‘uitdrukking geven aan hun dromen. Ze geven inzicht in hun gedachtengoed, veel eerder dan dat ze meelijden vragen.’ Helaas is dat laatste juist wat de voorstelling oproept: voyorisme en ‘wat een ellende’ en de kelders van Cosmic blijven de kelders van Cosmic: heet en benauwd, en nu ook inhumain voor de performers / straatkinderen. Kortom, een nogal letterlijke vertaling, slechts één en dan ook erg dunne verbeeldingslaag, die mij niet meer vertelt / of doet beleven (hetgeen de vorm zou doen verwachten) dan een krantenartikel met foto. En waarom slechts een passieve beleving van de straatkinderen die er zelf zijn in waarheidsgetrouwe ‘stills’ zoals bv het gesis, het monotone ‘lezen’, de gillende persoon…momenten uitnodigend tot interactie…maar helaas ongebruikt blijven…Wat voegt de vorm nog toe?

JH gezien: 9/6/03 tijdens Holland Festival

Wat lange broeierige voorstelling die toch vol zit met mooie spelmomenten. Het decor is veel van heel weinig, het leek soms alsof de acteurs in de weg stonden. Moesten ze de ruimte daarom zelf steeds opnieuw inrichten? De drie zusters lijken uiterlijk op elkaar maar ze spelen elk goed hun ding waardoor je ervaart dat ze zo eenzaam zijn. Knap van Marieke Heebink dat ze me liet voelen wat het is om niet met de liefde van je leven te kunnen zijn. Bij de mannen vind ik vooral Barry Atsma (kiss), Leon Voorberg (hug) en Pierre Bokma (always) heel goed spelen. En die oude man (Paridon) is alsof hij zo van straat het toneel op loopt, ik zat met een brok in mijn keel toen hij werd uitgescholden. Omdat ik geen kusjes uit kan delen ook nog een liefdevol blikje voor Eggie, m'n filmkanjer.
(BD, gezien 7/6/03, tijdens Holland Festival, try-out)

pagina 1 - volgende >