oude meuk
Festival
In totaal zijn er 3 Minirecensies geschreven op Jonge Harten 2007.
21.00 uur Dit is geen spel.
21.05 uur De acteurs zeggen dat ze niet spelen, maar dat er vanavond met ons wordt gespeeld.
21.29 uur Drie vrouwen uit het publiek lopen het podium op
21.30 uur De acteurs laten niet merken dat ze schrikken en integreren de drie in het spel dat ze niet spelen.
21.31 uur Ze zetten de muziek hard en proberen een oplossing te bedenken.
21.36 uur We kunnen niet horen hoe ze de vrouwen overreden weer in de zaal te gaan zitten. 21.37 uur Het lukt
22.20 uur We worden uitgescholden, daarna applaudisseren we.
01.00 uur Nog steeds zijn er opgewonden toeschouwers die niet willen aanvaarden dat de acteurs speelden dat ze niet speelden
02.00 uur De laatste toeschouwers verlaten de foyer, de acteurs halen opgelucht adem, ze lachen en drinken.
02.30 uur De artistiek leider van het theater houdt een toespraak waarin hij de acteurs bedankt voor wat ze teweeg hebben gebracht.
03.00 uur Dit is geen minirecensie.
 | RiRo gezien: 1/12/07 tijdens Jonge Harten |
in totaal 2 Minirecensies over deze voorstelling >>
Dit nieuwe Neanderdal is niet alleen toneel spelen en toneel bespotten, het is ook nog eens een perfect uitgevoerd overzicht van stijlmiddelen. Over de voorstelling van de Warme Winkel ben ik zeer enthousiast. Onder ander door de manier waarop elementen uit het overige oeuvre van Nieuw West in de interpretatie van het zes jaar oude Neanderdal zijn verwekt. Laat ik er maar niet langer omheen draaien, ik vind wat Vincent Rietveld en Harpert Michielsen in Neanderdal laten zien briljant. De monoloog A Hard Days Night door Guido Pollemans daarentegen kan me niet boeien. Of dat komt door die keurige zwarte schoenen van de skinhead of omdat de tekst te gedateerd is, ik weet het niet, maar in deze vorm vind ik de herneming van het zestien jaar oude A Hard Days Night een overbodige voorstelling.
| RiRo gezien: 30/11/07 tijdens Jonge Harten |
in totaal 2 Minirecensies over deze voorstelling >>
Een beetje eng wel om je hand door een kleine opening in een kubus te steken om zo twee dansers aan te raken die je niet kunt zien. Het blijkt de opmaat voor een voorstelling die op zoek gaat naar het punt waar moed ophoudt en overmoed begint. Een acteur en zes dansers tasten op allerlei manieren dat thema af met bewegingen en taal, waarbij ook de dansers steeds het contact met het publiek zoeken. Hoogtepunt is een truth or dare waarin een Nederlandse danseres (Caroline Simon) en een Duitse danser (Felix Marchand) elkaar tot steeds indrukwekkender improvisaties uitdagen. Alleen een avond in Groningen is echt te weinig. Deze geslaagde en toegankelijke voorstelling zou ook op de zomerfestivals te zien moeten zijn.
| RiRo gezien: 24/11/07 tijdens Jonge Harten |
pagina 1