Oud Archief
Omballing
Moose was erbij in Showbizcity
Ergens halverwege de avond wordt het pijnlijk duidelijk: wij zijn niet de doelgroep. Enkele meters voor ons probeert Meneer Harmsen ongeschonden naar zijn auto te komen, maar vijf struise huisvrouwen laten hem niet gaan voordat ze met het rijpere GTST-idool op de foto staan. Het gevoel overviel ons al eerder. Waar het hier in Showbizcity om gaat is Erbij Horen, bij de theater en televisie en filmwereld, waar wij al deel van uitmaken.
Met ons in de Postcodeloterij gewonnen kaartje in de hand en met het openbaar vervoer gekomen, zijn we misschien niet de gemiddelde bezoeker, welkom zijn we er niet minder om. Voor wie Showbizcity wèl is, zien we overal om ons heen. Dit is Nederland anno 1998: rijk, matig met drank, en op stap met de collega's. De dress code is naadloos overgenomen van de grote RTL4 shows. Om ons heen lopen alleen maar Carolines, Carlo's en Ursuls. Niet alleen als archetypes, overigens. Ook in levende lijve zijn een flink aantal (bijna-) sterren aanwezig. Overal zijn cameraploegen: een briljante vondst. Hoewel de beelden nooit verder zullen komen dan de videowall in de hal, geeft het de avond een flinke dosis belangrijkheid. Bovendien schermt het de grotere sterren een beetje af van het opgewonden publiek.
Het is inderdaad gelukt de verschillende straten en cafés hun eigen sfeer te geven. De absolute favoriet was het 'T Is Hier Fantasties Café, de bruine kroeg waar Linda en Roos de karaoke presenteerden. In de niet minder fantastische disco dachten we nog even Jessica te ontwaren, maar helaas, het bleek een look alike. Ineens begrepen we de hoge entreeprijs ook een stuk beter: in de stad zou zo'n disco alleen al 40 gulden entree vragen. Ook de prijzen voor drankjes en souvenirs vielen ons mee. Als uitgaansgelegenheid is Showbizcity zeker geslaagd: er is voor elk wat wils, er gebeurt veel en het is veilig. Een tegenvaller was echter de GTST-gang. De tentoongestelde props (trouwfoto's van Ludo's eerste huwelijk in de jaren '70, het mes waarmee Rick zijn vader doodde, het logboek van Hotel Dendermonde) liggen in de vitrines gewoon te verstoffen! Dit kan echt niet, Joop. Of je het nu serieus meent of als grap beschouwt, het moet er piekfijn uitzien.
Dan zijn er nog de shows: het lijkt ons ook een hondenbaan, vier keer op een avond dezelfde cliché-medley te moeten zingen, maar het chagrijn wat de entertainers hier af en toe ten toon spreiden leek ons lichtelijk overdreven. Dat kunnen die Amerikanen van de Broadway Soul Jam Show (de grootste show) toch een stuk beter. In de prachtige grote zaal mogen het volume en de bas dan weer niet hard. Dat is begrijpelijk, want ook voor de ouderen moet het te verdragen zijn, maar voor ons verpestte het de toch niet onaardige show.
Maar de grootste ster van van Showbizcity is toch wel het personeel. Iedereen, van persvoorlichter tot WC-schoonmaker, is oprecht hartelijk en goedgehumeurd. Als je als hostess op het eind van de avond ons nog kunt onderscheiden van 3000 andere bezoekers doe je iets heel erg goed. Kortom, op theatergebied is het allemaal niet zo baanbrekend, maar qua gastvrijheid is het een hoogtepuntje en wij zien graag dat dit een standaard wordt op uitgaansgebied. Wij komen terug!
zie ook: Kort Nieuws: onderwerp: ShowBizCity