Oud Archief

Vera Liefhebber

Vera's idool 9/3/03

Daar zat ik dan in de schouwburg. Ergens op rij 16, dus ik verstond er weinig van. Kaartjes overgenomen van mijn vriendin en zonder na te denken geaccepteerd. Pas enkele dagen later viel het kwartje. Wat stom! Helemaal niet bij nagedacht! Ik belde een paar mensen om te kijken of die wellicht te porren waren voor een avondje cultureel hoogstaand toneel, maar nee; iedereen had een smoes. Te druk, andere verplichtingen, overleden huisdieren en ander ongemak.

Ik begreep het wel. Al mijn kennissen hadden hun kalender wel op orde. Die wisten wel dat je op zaterdagavond 8 maart 2003 nergens anders kon zijn dan op de bank voor de televisie... Ik heb serieus overwogen om niet te gaan, maar ik had al betaald en de prijzen van schouwburgkaartjes zijn in deze crisisjaren geen kleine rib uit het lijf. Ik zou de finale van Idols moeten gaan missen...

Om een uur of zeven mailde mijn vriendin nog om me een fijne avond te wensen. De trut.
De voorstelling viel niet mee. Wat zeg ik: ik heb me doodverveeld! Wat heeft die Bas Heijne voor onbegrijpelijke monologen geschreven over onze grote schilder Van Gogh. En dat zonder hem zelf ten tonele te voeren. O, wat zat ik me te verbijten. Om iets over tienen hield ik het niet meer. Ik pakte stiekum mijn mobieltje en SMSte een paar keer 'Jim' naar 2200. Eigenlijk was Hind mijn vrouw, maar nu moest deze lekkere knul maar ons Idol worden. Daar was het eindapplaus al. Ik wachtte de tweede keer applaus halen niet af en snelde naar buiten.

Halverwege de terugweg naar huis begon het mij echter te dagen. Liet ik me nu werkelijk het hoofd op hol brengen door die troep talentloze mediacreaties van meneer RTL? Terwijl ik juist had gezien hoe het Van Gogh was vergaan. Een gek, maar geniaal, en niemand die het ziet, behalve een paar dierbaren die in hem geloven.

Ik nam een zijstraat te vroeg en stond ineens voor mijn stamkroeg. Veel glazen wijn later zette de barman, vermoeid door mijn anti-RTL-tirade me de deur uit. Op een nachtelijke herhaling zag ik staatssecretaris Van Leeuwen met de envelop en de sprakeloze winnaar Jamai. "Ook dat nog", dacht ik, voordat ik met mijn kleren aan in slaap viel.

zie ook: Minirecensies: 'Van Gogh'