oude meuk

Theaterfestival 1999

Het zit erop

Het zit er op. Ik moet toegeven dat ik zo omstreeks zondagmiddag wel een beetje moe begon te worden...

We hadden wat vroeger dan de officiële jurylunch afgesproken in cafécox om nog even de laatste voorstelling te bespreken. Ik had al een beetje het vermoeden dattie de eindselectie niet zou halen, en eerlijk gezegd vond ik, hoewel ik het een erg leuke voorstelling vind, dat het ook geen top drie was.

Het was eigenlijk voor iedereen duidelijk wat de twee voorstellingen waren waar het om zou gaan draaien en waar we tijdens de lunch het vooral over zouden hebben: 'Weg' en 'My dinner with André'. Bij een korte inventarisatie bleek echter dat iedereen een lichte voorkeur voor de laatste bleek te hebben, zodat de moeilijke discussie die we allemaal verwachtten uitbleef. We struikelden over de winnaar.

Tijdens de lunch was het dus vooral gezellig kletsen. We moesten het overigens wel zachtjes doen, want beneden zat de andere jury (die overigens tussen de zelfde 2 voorstellingen zat te twijfelen, dat wisten we al) en die wilden we niet beïnvloeden.

Wat vooral leuk was waren de reacties van de medewerkers van het Festival: ze vonden het allemaal een geweldige keus. Het bleek namelijk dat het de meest politiek correcte keus was, in die zin dat deze twee gezelschappen het geld erg goed kunnen gebruiken, terwijl in het geval van bijvoorbeeld 'Rotjoch' het geld wordt verdeeld tussen een serie min of meer anonieme producenten. En ook voor een gezelschap als bijvoorbeeld Het Zuidelijk Toneel betekent het geldbedrag wat minder. We gingen ook nog even op de foto (er was namelijk nog geen groepsfoto van onze jury gemaakt door het festival zelf, alleen door de verschillende kranten). Hopelijk wordt die foto nog ergens gebruikt: het Moose-T-shirt staat er luid en duidelijk op.

Femke en ik gingen vervolgens het juryrapport opstellen, wat Dasha zou gaan voorlezen. Nog een behoorlijk woordjesgepuzzel, maart het eindresultaat was niet onaardig, al zeg ik het zelf. Toen we daar zaten te werken kwam even later ook de trofee-jury binnen, en hoorden we dat zij voor het zelfde stuk hadden gekozen.

De eerste reactie van Damiaan de Schepper, die thuis werd opgebeld om hem alvast het heugelijke feit te melden: "'t is nie waar, 't is nie waar". Ongeveer vijf minuten lang

We zouden vervolgens om 19.30 in Paradiso zijn, voor een laatste briefing over wat waar hoe laat gebeuren zou, dus eigenlijk viel er een beetje een gat in de dag. Tja, en wat doe je dan? Precies: vermoeide MOOSE-redacteuren lastig vallen in Frascati. Bij mijn zus langswandelend (waar ik bijna de hele week heb gelogeerd) kwam ik daar ook nog mijn broer en zijn vriendin tegen, dus de familie zou die avond weer eens compleet zijn.

De voorbereidingen in Paradiso duurden allemaal vrij lang, de zaal ging een uur later open dan gepland, maar de tijd werd ruimschoots goedgemaakt. Mijn eigen rol was bovendien minimaal die avond: een beetje naar de opgevoerde stukjes kijken (vooral erg leuk: Gijs Scholten van Asschat die halverwege de Hamlet-doodgraversscène van De Trust langskomt) en vervolgens 1 minuut op het podium staan terwijl Dasha het rapport voorleest. Maar ik kan nu wel zeggen dat ik op het hoofdpodium van Paradiso heb gestaan. Volgende keer met de hele band?

De band jUIZE, die na de uitreiking kwam optreden was erg suf, en daarom heb ik niet erg lang gedanst op de plaatjes van KC the funkaholic: zus was erg moe, en we moesten nog wel met haar mee.

Ik heb me kortom goed vermaakt die avond, maar om te zeggen dat het het hoogtepunt van de week was? nou nee. Ik heb Damiaan en Peter nog voorgesteld wel een keer voor ze te willen koken, bij een reprise. Ze reageerden enthousiast, maar ik betwijfel of het nog eens gaat gebeuren.

Maandagochtend verscheen inderdaad het stuk in AD, niet echt indrukwekkend. Vooral een beetje stom dat we alleen bij voornaam worden genoemd: Een groep "volwassenen" zou altijd met hun achternaam worden genoemd...blijkbaar worden jongeren nog steeds niet echt serieus genomen.

Lodewijk Reijs