Moose gaat dicht

Moose — Sat, 09 Mar 2013 23:35:28 +0100

1997. Theatergroepen hadden namen als Bewth, Independance, Het Oranjehotel, Carrousel, Art & Pro, De Federatie of Theater van het Oosten. Het Ministerie van OC&W stond in Zoetermeer, Aad Nuis was er staatssecretaris. Websites bouwde je in HTML.

15 jaar lang was Moose de verzamelplek voor de meest hartstochtelijke publieksmeningen over het Nederlandse (en Vlaamse) theater op het hele internet. Een schare van losse en vaste Minirecensenten en Theaterpraters trompetterde haar lof en spuwde haar gal over duizenden voorstellingen.

4 staatssecretarissen, 2 ministers en 4 cultuurnotaperiodes later; 7297 Minirecensies verder; 3 grote technische upgrades achter de kiezen, is dit ouwe beestje inmiddels tot aan z’n gewei weggezakt in het technische moeras. Een aangekondigde serverupgrade duwt ons kopje onder. Moose wordt een veenlijk op de eeuwige jachtvelden van het internet.

We blijven als archief online, vindbaar voor iedereen die wil proeven van het theater van een voorbije tijd. Maar nieuwe Minirecensies en nieuws komen er niet meer bij. Moose wordt weer gewoon HTML. Zo’n 15.000 pagina’s met alles en iedereen over theater, van 1997 tot 2013.

Dank jullie wel en tot ziens.

Handige Moose-links

Moose — Sat, 09 Mar 2013 23:29:42 +0100

Omdat Moose gaat archiveren hier een paar interne links naar anders moeilijk bereikbare, maar nog steeds leuke content:

Nieuwe website: RiRoToneelrecensies

RiRo — Sat, 09 Mar 2013 14:24:34 +0100

Voor nieuwe recensies van RiRo moet je naar RiRoToneelrecensies. Moose sluit. Na vijftien jaar. De minirecensies, het nieuws, en de blogs zullen zichtbaar blijven en via Google te vinden. De redactie heeft ervoor gezorgd dat de site zeker nog vijf tot tien jaar als archief in de lucht blijft. De recensies en de theaterverhalen die ik onder de naam RiRo hier op Moose heb geschreven, blijven dus toegankelijk.

Voor nieuwe recensies van RiRo moet je naar een nieuwe website. Het opruimen, inpakken en verhuizen duurt een paar weken, maar begin april staan RiRo’s toneelrecensies, theaterverhalen en andere stukken op de theaterwebsite RiRoToneelrecensies.

Nieuws over RiRoToneelrecensies kun je nu al volgen op RiRo’s Twitter.

Simon, Floortje en Miel, bedankt voor de prettige samenwerking en voor de fijne jaren hier op Moose.

En tot ziens op RiRoToneelrecensies.

De Warme Winkel in de Volkskrant. Toeval? Of plagiaat?

RiRo — Tue, 04 Sep 2012 15:17:13 +0200

In RiRo’s Recensie van Rainer Maria, op Moose, op 20 juni 2007: ‘In een briljante mix waarbij alle uitersten worden opgezocht, van sereen gefluisterde versregels tot woest agressieve fysieke uitbarstingen, wordt de dichter Rilke tot leven gebracht.’

Annette Embrechts in de Volkskrant van vrijdag 31 augustus 2012 in Circus Salon, haar overzichtsartikel over De Warme Winkel. Over Rainer Maria: ‘sereen gefluisterde versregels werden weggeblazen door woest agressieve fysieke uitbarstingen’.

Illustratie: Jeroen de Man en Vincent Rietveld in Rainer Maria van De Warme Winkel

Hate Radio van International Institute of Politcal Murder

RiRo — Wed, 22 Aug 2012 00:46:55 +0200

Het is 1994. De Rwandese Hutu-radiozender RTLM draait popmuziek. Zoals zoveel radiozenders. Het unieke van RTLM is dat de presentatoren tussen de platen door systematisch en ongeneerd schaven aan de ontmenselijking van de Tutsi’s en dat ze hun luisteraars oproepen om ‘die kakkerlakken in stukken te hakken’. Dag in dag uit. In 1994 worden in Rwanda in honderd dagen tijd bijna een miljoen Tutsi’s op gruwelijke wijze vermoord.

Het is 2011. Het gebouw van de voormalig radiostudio van RTLM in Kigali, Rwanda. De acteurs zijn een Belg en drie Tutsi’s. Zo realistisch mogelijk spelen ze een opruiende uitzending van RTLM uit 1994 na. Het publiek, op straat, krijgt een radiootje om deze reconstructie zo natuurgetrouw mogelijk te ondergaan. In een land waarin sinds die onvoorstelbare slachtpartij de begrippen Hutu en Tutsi taboe zijn, moet dat een heftige gebeurtenis zijn geweest.

Het is 2012. De voorstelling komt naar de theaters in onder andere Duitsland en Nederland. Ik zit in de zaal van het Grand Theatre in Groningen, tijdens Noorderzon. Ik heb een radiootje, een koptelefoon op, ik kijk naar een realistisch ogende radiostudio op het podium, ik luister naar de acteurs. En ik hoor tussen de teksten door muziek uit de negentiger jaren. En ik weet dat ik na deze voorstelling Rape me van Nirvana nooit meer zal kunnen verdragen.

Een dag later, ook op Noorderzon, WTC 9/11 en Different Trains van Steve Reich door het DoelenKwartet. Ik vergelijk, en weet nu nog beter waarom ik Hate Radio geen goede voorstelling vind. In WTC 9/11 gebruikt Reich authentiek radioverkeer van de eerste hulpverleners die bij de torens aankomen. Het is een compositie over een recente en onvoorstelbare gebeurtenis. En het is indrukwekkend. Niet door de gruwelijkheid. Want dan zou regisseur Milou Rau van Hate Radio het ruimschoots winnen met een miljoen dode Tutsi’s tegenover Reich’s 3000 dode New Yorkers. Nee, het is een indrukwekkend concert omdat Reich de onmiddellijkheid overstijgt en mij er door er kunst van te maken anders naar laat kijken. En daardoor ook andere emoties aanboort dan alleen verbijstering en afgrijzen.

Mijn probleem met Hate Radio is dus niet de relevatie van het onderwerp. Het probleem is dat in een theater iets een theatervoorstelling zou moeten worden. En dat wordt Hate Radio niet. Omdat Rau niet verder komt dan een reconstructie. En hoe gruwelijk de feiten ook zijn, die feiten ken ik al, en verbijstering en afgrijzen heb ik al gevoeld toen die feiten bekend werden.