Het is verdorie lang geleden dat er nog eens een oud-griekse tragedie in ons vizier kwam. Nu Amsterdam deze tragedie van Euripides door een amerikaanse regisseur liet creëren zijn we zeker niet teleurgesteld. Integendeel!!! Stelt Amsterdam wel ooit teleur? (Het atnwooord is: ja maar heel heel zelden). Zoals steeds een uitstekende cast met een uitstekende Roeland Fernhout en een sublieme, opengebloeide Karina Smulders. Zelfs toen Heebink niet opkwam toen het voorzien was en de voorstelling enkele minuten stillag, werd het euvel toch handig opgevangen. De rest van de voorstelling ging alleen maar crescendo.
Het is een reuzevondst van scenograaf Dries Verhoeven om het griekse leger bijna lijfelijk op scène te zetten met een leger poppen. Het maakte de psyche van Agamemnon duidelijk. Een prachtige voorstelling dus die boeide van begin tot einde.

Echt een prachtige vormgeving. Door de poppen voel je de eeuwig aanwezige druk van het Griekse leger. Ook Ifigeneia in haar bruidsjurk met de rode wijn over haar heen was een prachtig moment. Maar behalve de vormgevind vond ik het niet echt een goede voorstelling. Onwijs traag, en het beetje tempo dat er inzat verdween helemaal door het opera-koor. Ook heb ik het gevoel dat ik weleens beter spel heb gezien van de acteurs. Overigens was ik wel onder de indruk van Karina Smulders als Ifigeneia.

Het zal wel aan mij liggen, maar ik vond deze voorstelling subliem. Wat een spel van de acteurs zeg. Zeker Roeland Fernhout verbaasde me, die ik vooral ken van RTL Travel als de gezellige ‘huishomo’. Hier zet hij een prachtig personage neer. En Chris Nietvelt is trouwens ook geweldig. Wat kan die vrouw spelen zeg. Ook helemaal geen moment van verveling gekend, ik zat ruim 2 uur geboeid op mijn stoeltje. Enig minpuntje waren die teksten die tijdens het gezang verschenen, voegde niks toe en op 2 dingen tegelijk concentreren is niet te doen. Maar dat vergeef ik ze. En laat a.u.b geen ongeintresseerde CKV-klassen meer kijken, bloedjeirritant Maar toch: Zo zou Griekse tragedie gemaakt moeten worden.

Wat een sááie voorstelling! Het begin is spectaculair maar gaandeweg zakte ik vanaf het puntje van mijn stoel steeds verder achterover. Volgens het programmaboekje is regisseur Robert Woodruff op zoek naar contrasten maar het lijkt erop dat hij zo druk bezig was met die contrasten en met de vorm dat hij vergat dat er ook nog een verhaal vertelt moet worden. En een heel tragisch verhaal nog wel. De acteurs hebben er niet veel lol in, de zangeressen daarentegen staan vol overgave te zingen. Jammer alleen dat hun scènes niks toevoegen aan het geheel, integendeel zelfs, ze wekken alleen maar irritatie op. En waarom al die poppen daar maar een beetje stonden is me een raadsel. Jammer.

Het zijn een hoop idiote elementen bij elkaar maar desondanks (of wellicht dankzij) naar het einde toe toch erg mooi. Chris Nietvelt in alweer een indrukwekkende rol, redelijk ingetogen ditmaal. De jonge operazangeressen die het koor vormden leken enigszins verdwaald. Ze zongen mooi, maar ook heel voorzichtig en hun aanwezigheid was te licht naast die van de TA-toppers. Daar had de nieuwste aanwinst van het ensemble Marwan Kenzari gelukkig geen last van, nog op de toneelschool, maar hier al wonderwel op zijn plek.

Ah een mislukte voorstelling! Zo zie ik ze niet zo vaak, doet me deugt. In plaats van te weinig, veels te veel ideeen. Echt een Gouden Tomaat voorstelling. Niet eens zulke hele slechte ideeen, maar zo bij elkaar werd het een troepje, hoe clean alles er ook uitzag. Ik breek een lans voor de meisjes van het koor, hoewel ze supermoeizaam op het toneel stonden. Muziek en klanken waren er ook, maar wanneer en waarom? En een hoop lelijke poppen van Dries Verhoeven (zou hij die geurende lavendel ingebracht hebben?). Ik denk dat die meneer de regiseur zich een hoedje is geschrokken van dat eigengereide zooitje bij TGA en geef hem volleidg de schuld. Ook extra tomaat voor Warchildfolder na afloop, nee dank u wel.