Marthaler blaast het stof van oude Schubertliederen. Ik heb me enorm vermaakt met de dwarse interpretaties van de klassiekers. Voor het eerst hoorde ik ook hoe vunzig het Bächleintje is, waar onze Müller zijn wandelstaf wel eens lekker in wil dopen. Marthalers personages ontroeren me altijd in hun onbeholpen poging te leven. Aan het eind iets te lang en lang niet alle toegevoegde liederen waren even verrijkend. Enorme tomaat voor de locatie en vooral de tribune, wat een herrie en zo weinig intimiteit. Vallende en springende acteurs zijn ongelofelijk, maar ik begin het trucje nu wel een beetje te kennen.