Het is een schitterend concept wat Alan Ayckbourn in 1973 uitdacht : je neemt een aantal mensen die om één of andere reden een weekend op een bepaalde plaats samen zijn (genre de Parelvissers), je neemt van die plek drie verschillende plaatsen (hier de eetkamer, de living en de tuin) en maakt van elke plaats een afzonderlijk stuk met de scènes die er zich dat weekend afspelen. Het was Ayckbourn’s bedoeling die drie stukken op afzonderlijke avonden te spelen. Tg Amsterdam maakt er echter een theatermarathon van vijf uur van.
Vijf uur waarin je ademloos aan je zetel gekluisterd bent. Komedie is het allermoeilijkste theatergenre zegt men wel eens. Zeker op Ayckbourn’s komedies met zijn vele dubbele, soms wrange bodems heeft al menig gezelschap zijn tanden stukgebeten. Zowel Ivo Van Hove als de cast, met in het midden een alweer grandioze Kesting, bewijzen hier dat ze het genre meester zijn. En hoe.
Alles zit perfect aan deze voorstelling : de scenografie is sober, licht maar zo doeltreffend en functioneel. Elkeen acteert op zeer hoog niveau en heeft de juiste toon te pakken, ook degenen die we een dergelijke rol niet hadden toegemeten.
Met deze productie is andermaal bewezen dat Ayckbourn de Tsjechov van onze tijd is. Zoals Tsjechov houdt hij zijn publiek een spiegel voor. Toneelgroep Amsterdam is het ideale gezelschap om zijn stukken vorm te geven.
Vijf uur entertainment van het hoogste niveau. Vijf uur kijken naar jezelf. Vijf uut bewondering voor de prestatie die hier wordt neergezet.

Een erg leuke voorstelling waarin het publiek 5 uur lang vermaakt wordt. Acteurs houden het tempo erin en slagen er ook in de hele voorstelling te blijven boeien. Was persoonlijk niet zo gecharmeerd van het kale, en vooral nauwelijks veranderende (ofschoon er wel duidelijk meer rommel komt gedurende het stuk)decor, en weet niet zeker of het nodig was om het stuk 5 uur te laten duren. Zoveel voegt van locatie (eetkamer, woonkamer en tuin) veranderen niet toe aan de voorstelling. Blijft meer van hetzelfde. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb het uitermate naar mijn zin gehad.

Schandalig!!! En dit gezelschap krijgt het meeste subsidie van het land?
Ivo van Hove beschikt over een superteam acteurs, maar hij doet er niks mee. Het weggegooide talent en het weggegooide geld; het is om te huilen!!
Zoveel redenen hiervoor…
Ten eerste: het thema ‘huwelijk’. Wie de f*ck houdt zich in deze tijden van angst en godsdienstproblemen, bezig met het huwelijk??? En deze vraag stel ik me niet alleen, ook aan de acteurs kon je zien dat ze der niks maar dan ook niks mee te maken hadden: ze speelden niet alsof hun leven der vanaf hing. Ze speelden alsof ze gewoon een slecht huwelijk hadden, maar daar gingen ze echt niet aan dood, hoor. Ik hoef niet altijd superdramatiche stukken te zien, maar ik wil wél dat het stuk in zijn geheel iets betekent, een boodschap uitdraagt.
En zo kom ik aan mijn tweede punt: de manier waarop de acteurs speelden ,was totaal naar de hand van het publiek: leuke grapjes, leuke dingetjes, gewoon een gezellige boel. Maar, beste Ivo: DAAR HEB IK NIKS AAN!!! Als ik gezellige, kleine probleempjes wil zien, dan blijf ik liever thuis, kijk ik wel naar GTST!
Ten derde: het is zo teleurstellend dat de acteurs in het derde deel als zichzelf te zien zijn. Is het pure ijdelheid of doet Ivo dat om, bovenop de GTSTfan, de Yorintravelfan naar zijn voorstelling te trekken?
Feit is dat het me totaal niet interesseert dat Karina in het echt rookt en hoe Hans Kesting zijn kont er in natuurlijke houding uitziet. Ik wil Hans Kesting met een masker en een clownsneus op, daar heb ik voor betaald. Als ik wil weten hoe Hans Kesting in het echt is, dan koop ik wel de Flair!
Het publiek lachte vaak en ik heb me geen minuut verveeld, maar hoe meer de voorstelling vorderde, hoe verdrietiger ik werd. Ivo van Hove heeft vroeger zo’n mooie vernieuwende stukken gemaakt(India song bvb)en is volgens mij voor de acteurs zeer inspirerend om mee te werken, maar sinds hij bij TGA zit, maakt hij stukken die wel leuk zijn maar nooit meer echt beklijven. En ik ben niet de engie die dit zegt: als je aan mensen van mijn leeftijd(23), die net zoals ik vaak naar het theater gaan, vraagt wat zij van de stukken van van Hove vinden, dan antwoordt iedereen hetzelfde: “zag er mooi uit, maar het raakte me niet”.
Aub, Ivo, als je dit ooit mocht lezen: doe er iets aan en snel! Wij zijn de jeugd, over 10 jaar hebben wij het voor het zeggen in publiekland, but you are losing us, you really are losing us!

Geweldig! Het enige wat lang duurde waren de pauzes! Vijf uur was makkelijk uit te houden door het snelle spel. Acteurs waren gewelidg op elkaar ingespeeld, geen moment van afleiding of vermoeing heeft mij in die vijf en ee half uur bereikt!

Na anderhalf uur plat vermaak en weinig verheffend spel vond ik het wel genoeg. Verbazend dat TA zoiets speelt.

Door te kiezen voor een nogal luchtige bewerking van Ayckbourns “The Norman Conquests” weet Ivo van Hove (regisseur) een breed publiek te boeien. Huiselijke -zeer herkenbare- scènes, zoals eten of een spel spelen met de hele familie (ruzie gegarandeerd!), krijgen het publiek voortdurend aan het lachen. Het doorbreken van de 4e wand door oa. Norman (een op de zenuwen werkende Hans Kesting), die onverwachts de zaal in rent of het publiek vraagt of hij iemand gelukkig kan maken, draagt hiertoe bij. Dat de aandacht, ondanks de duur van het stuk -5 uur-, niet verslapt komt bovendien doordat er met veel vaart gespeeld wordt en na elk bedrijf de hoogtepunten op een videowall -vanuit wisselend perspectief gefilmd- te zien zijn. Jammer was dat alles dat op het toneel aanwezig was, zelfs kat Jaap, een duidelijke functie had, dit liet weinig aan de verbeelding over. Het enige verrassende was het cinematografische aspect, kenmerkend voor Ayckbourn, dat tot uiting kwam in de volgorde van de scènes: het waren in feite drie losse stukken, die steeds vanuit een ander perspectief de gebeurtenissen van een weekend in- en rond het landhuis van de familie weergeven. Ofwel de kruistocht die wij het Leven noemen. Al met al om te ontspannen een vermakelijke uitvoering, maar omdat enige diepgang ontbrak, waarschijnlijk nogal een teleurstelling voor vele echte theaterliefhebbers.

Ik zag op tegen de lange zit, maar we hebben genoten. Prima stuk, uitstekende acteurs, kater Jaap incluis. En chapeau voor de vertaling van Janine Brogt. Heb deze avond geen enkele keer gedacht ‘hoe krijgen ze deze woorden in godsnaam hun strot uit!’ Verder sluit ik me aan bij de recensie van Jacco.
Inge