In elke voorstelling van elk theatergezelschap maken acteurs behalve van hun stem ook in meer of mindere mate gebruik van lichaamstaal. Maar bijna nooit wordt de taal van het lichaam zo fraai ingezet om extra betekenislagen en contrapunten te creëren als in De City. De acteurs hebben zelfs allemaal een eigen double, een mimer, die in ongeveer dezelfde kleding als de acteur, en met uitsluitend lichaamstaal, gevoelens verbeeldt als de acteur zich even concentreert op het woord, op de tekst.

Omdat die lichaamsbeeldtaal, samen met de muzikaliteit, de afgewogen compositie, en de timing, deze voorstelling zoveel extra’s geeft, ligt een parallel met de regies van Suzanne Kennedy voor de hand.

Wat zou het mooi zijn als regisseur Paul Koek samen met actrice Yonina Spijker verder gaat op de lijn die ze in De City hebben uitgezet. Zou dat ook voor Kennedy en Çigdem Teke niet fijn zijn? Misschien voelen die zich dan niet meer zo eenzaam op dat voetstuk (na al die loftuitingen van de laatste maanden).