Een groot beeldscherm met daarop vermeende feitelijkheden over Brabanders was eigenlijk de enige constante factor in deze soms ontoegankelijke en over het algemeen nogal rommelige montagevoorstelling. Dat de teksten op het scherm grappig waren was fijn en ook verrassend, want de rest van de voorstelling voelde onsamenhangend, vaak flauw en ging te lang door in haar afzonderlijke scènes.

Ik heb iets moois gezien! Ik ben er vol van. En ik denk niet alleen omdat ik een Brabo ben. Ik heb echte mensen gezien op toneel en dat is bijzonder. Heel kwetsbaar hebben Harm van Geel, Ton Heijligers en Wilma van der Heijden zichzelf binnenstebuiten gekeerd. Een intieme kijk in het leven van deze drie mensen en hun verhouding tot de moederprovincie.

De titel suggereert een soort cursus, iets dat inzicht verschaft in Brabanders of de Brabantse cultuur maar niets van dit alles. Er worden een aantal clichés op elkaar gestapeld met een gek hoedje erop en dat is het dan. We leren wel veel over de puberprobleempjes van de acteurs maar die zijn niet interessant genoeg om lang te boeien.