Het stuk eindigt met de vraag “Wat was je laatste gedachte?” hierop wordt geantwoord “iets kleins”. Met deze laatste zin wordt de twee uur durende voorstelling samengevat.

Nog een paar dagen en ‘t is weer voorbij. Zonde. Want “Jetlag” is een genot voor oog en oor. Vind ik. De NRC-recensent klaagde over gebrek aan samenhang. Hoezo?

Als dit het nieuwe (Alex) d’Electrique is, laat dan maar zitten. Van den Bosch voert regie (matig), decor (slecht) en tekst (Ypup van ‘t Hek voor het experimentele circuit).

Een stuk soberder, maar nóg beter.

Alex bestaat niet meer en daarnaast ontwikkelde Ko van den Bosch zich de laatste jaren sterk als toneelauteur en brengen verschillende grote gezelschappen zijn werk.

Nieuw performancepad van Ko van den Bosch. Fascinerende beelden en drie ‘naakte’ monologen naast elkaar in tekst, beeld of geluid.

The Ex is een band die zijn weerga niet kent. Hun geluid is zo origineel en onconventioneel, dat er zich een volledig nieuwe wereld openbaart.

Het gebruik van decor vond ik passend. De eenvoud en grofheid gaf meteen de sfeer weer. Het hangende toneel dat heen en weer kon worden geschoven, vond ik optisch gezien een vondst.

De vertraagde entree van Alex & Co is zeer schoon, en The Ex vond ik de gehele voorstelling erg fijn, maar verder vond ik deze eersteling van D’Electrique fors tegenvallen.

Alex stapt, gewapend met honkbalknuppel, als aanvoerder van zijn rampokvrienden het verhaal binnen. IJzersterke beelden, die ook een buiging naar Stanley Kubrick zijn.